Polscy przedsiębiorcy coraz częściej zawierają umowy, w których używają języka innego niż polski. Jednak nie wszyscy zdają sobie sprawę, że niektóre z umów zawartych na polskim terytorium, których jedną ze stron jest podmiot polski lub podmiot zagraniczny, powinny być sporządzone w języku polskim.

Niedochowanie takiej formy umowy spowoduje, że w ewentualnym sporze sądowym nie będzie dopuszczalny dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania takiej czynności.

Na gruncie ustawy o języku polskim, w obrocie z udziałem konsumentów (osoba fizyczna dokonująca czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową) lub przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy używa się języka polskiego, jeżeli: konsument lub osoba świadcząca pracę ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy oraz umowa ma być wykonana lub jest wykonywana na terytorium RP.

Wskazane dokumenty mogą być jednocześnie sporządzone w wersji lub wersjach obcojęzycznych. Podstawą ich wykładni w takim przypadku jest jednak wersja w języku polskim, jeżeli osoba świadcząca pracę lub konsument są obywatelami RP.

Jeden wyjątek

Ustawodawca dopuszcza od powyższej reguły (obowiązku zawarcia umowy w języku polskim) jeden wyjątek. Umowa o pracę lub inny dokument wynikający z zakresu prawa pracy, a także umowa, której stroną jest konsument, lub inne niż umowa dokumenty stosowane w obrocie z udziałem konsumentów mogą być sporządzone w języku obcym na wniosek osoby świadczącej pracę lub konsumenta, władających tym językiem, niebędących obywatelami polskimi, pouczonych uprzednio o prawie do sporządzenia umowy lub innego dokumentu w języku polskim.

Obowiązek używania języka polskiego w zakresie, o którym mowa, dotyczy także w szczególności nazewnictwa towarów i usług, ofert, warunków gwarancji, faktur, rachunków i pokwitowań, jak również ostrzeżeń i informacji dla konsumentów wymaganych na podstawie innych przepisów, instrukcji obsługi oraz informacji o właściwościach towarów i usług.

Obowiązek używania języka polskiego dotyczy także informacji o właściwościach towarów i usług oraz reklam. Ustawodawca wskazał również, że nie wymagają opisu w języku polskim instrukcje obsługi oraz informacje o właściwościach towarów, gdy są wyrażone w powszechnie zrozumiałej formie graficznej. Jeżeli jednak do instrukcji obsługi lub informacji o właściwościach towaru został załączony opis, to powinien on być sporządzony w języku polskim.

Ustawa o języku polskim wskazuje również, że pewne organy (np. jednostek samorządu terytorialnego), a także instytucje (np. powołane do określonych zadań publicznych) mają obowiązek zawarcia umowy w języku polskim, niezależnie, czy zawierają one umowę z konsumentem czy też z innym podmiotem.

W dwóch wersjach

Jak widać, wejście Polski do Unii Europejskiej spowodowało, że umowy zawierane m.in. z przedsiębiorcą z Polski nie podlegają już każdoczesnemu obowiązkowi ich sporządzenia w języku polskim. Ze względów praktycznych strony umowy powinny jednak sporządzić kontrakt np. w dwóch wersjach językowych.

Przede wszystkim pozwoli to na łatwiejszą interpretację oświadczeń woli stron zawierających umowę. Co więcej, przedsiębiorcy powinni zdawać sobie sprawę, iż poszczególne znaczenia słów (zwłaszcza z zakresu języka prawniczego), pomimo iż odpowiadają odpowiedniemu ,,znaczeniu słownikowemu", w praktyce handlowej niejednokrotnie mają inne znaczenie.

—Mateusz Dróżdż, prawnik, wykładowca Uczelni Łazarskiego