Łączenie się zakładów oraz przejmowanie mniejszych przedsiębiorstw przez większe jest coraz częstszym zjawiskiem. W ślad za tym następuje również przejęcie pracowników. Jeżeli zostanie to dokonane na podstawie art. 23

1

kodeksu pracy,

to pracownicy przejętej firmy zachowują ciągłość zatrudnienia. Wówczas w razie uzyskania prawa do świadczeń chorobowych w nowej firmie w podstawie ich wymiaru trzeba ująć wynagrodzenie wypłacone zarówno przez dotychczasowego, jak i nowego pracodawcę.

-

1 września br. przejęliśmy pracowników na podstawie 23

1

k.p. W naszej firmie nie wypłacamy nagród rocznych, do których te osoby były uprawnione u poprzedniego pracodawcy. Czy taki składnik wynagrodzenia musimy uwzględnić w podstawie wymiaru zasiłku? Jak ustalić podstawę wymiaru świadczeń, jeżeli pracownik stał się niezdolny do pracy od czerwca br. i choruje nieprzerwanie po 31 sierpnia br. albo gdy wróci do pracy i znów zacznie chorować po przerwie nieprzekraczającej trzech miesięcy?

– pyta czytelniczka.

Przejście zakładu pracy bądź jego części na innego pracodawcę w myśl art. 23

1

k.p. może być następstwem rożnych przyczyn, np. sprzedaży zakładu pracy, jego podziału, wyodrębnienia się nowego podmiotu z dotychczasowej struktury, dziedziczenia firmy na skutek śmierci pracodawcy będącego osobą fizyczną. Gdy następuje to bez rozwiązywania umów o pracę, nowy pracodawca staje się z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. W takiej sytuacji nie ma miejsca nawiązanie nowego stosunku pracy, lecz kontynuowany jest dotychczasowy.

Przeszłość ma znaczenie

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego pracownikowi stanowi – zgodnie z art. 36 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. DzU z 2010 r. nr 77, poz. 512 ze zm.) przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone mu za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Z krótszego okresu ustala się ją tylko wówczas, gdy pracownik nie przepracował jeszcze roku przed uzyskaniem prawa do świadczenia. Wtedy pod uwagę bierze się przychód za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia (zatrudnienia).

W razie restrukturyzacji przeprowadzonej na podstawie art. 23

1

k.p. dochodzi do przejęcia kadry pracowniczej przez nowy zakład bez rozwiązywania umów o pracę. Skoro nie ma przerwy w ich zatrudnieniu, w podstawie wymiaru wynagrodzenia chorobowego czy zasiłków należnych takim osobom trzeba uwzględnić zarówno wynagrodzenie wypłacone przez przejmowanego, jak i przejmującego.

Nie tylko zasadnicze

Podstawę wymiaru świadczeń chorobowych stanowią, oprócz wynagrodzenia zasadniczego, również nagrody i premie przysługujące za okresy miesięczne, kwartalne czy roczne, do których pracownik nie zachowuje prawa za czas pobierania zasiłków. Składniki kwartalne i roczne przyjmuje się przy tym w wysokości 1/12 sumy tych świadczeń wypłaconych odpowiednio za cztery kwartały lub za rok poprzedzający powstanie niezdolności do pracy.

Tak wskazuje art. 42 ust. 3 ustawy zasiłkowej. Niekiedy jest to jednak inny ułamek tej nagrody, odpowiedni do liczby pełnych miesięcy zatrudnienia w roku. Chodzi o sytuacje, gdy nieprzepracowanie całego roku było spowodowane:

- urlopem wychowawczym lub bezpłatnym,

- zatrudnieniem przez część roku poprzedzającego powstanie niezdolności do pracy.

Jak składniki terminowe

W omawianym przypadku, z uwagi na przejęcie pracowników w trybie art. 23

1

k.p., do okresu zatrudnienia w obecnym zakładzie pracy należy doliczyć staż w przejętej firmie. Podstawę wymiaru zasiłku stanowić będzie wynagrodzenie wypłacone pracownikom za 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym stali się niezdolni do pracy – bez względu na to, czy wypłacił je przejmowany, czy przejmujący pracodawca.

Problem jest z nagrodami rocznymi. Takich składników wynagrodzenia nie przewidują przepisy płacowe zakładu pracy, który przejął pracowników. W takiej sytuacji należy traktować je jak składniki, które przysługują tylko do określonego terminu. Takich elementów płacy nie uwzględnia się przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku należnego za okres po upływie terminu, do którego przysługiwały.

Zatrudniony choruje nieprzerwanie od czasu, kiedy jeszcze pracował na rzecz przejętego pracodawcy. W związku z tym należy zastosować regułę analogiczną jak przy zmianie regulaminu wynagradzania polegającej np. na podjęciu decyzji o całkowitym zaprzestaniu wypłaty jakiegoś składnika wynagrodzenia od określonej daty. Jeśli następuje to w czasie, gdy zatrudniony przebywa na zwolnieniu lekarskim, podstawę wymiaru należnego mu świadczenia chorobowego przelicza się od dnia wejścia tej zmiany w życie.

Nie zmienia się okres, za który wynagrodzenie stanowi podstawę wymiaru zasiłku; nadal jest to przychód za 12 miesięcy kalendarzowych sprzed zachorowania lub za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia. Przeliczenie polega na wyłączeniu z podstawy wymiaru zasiłku składnika wynagrodzenia, którego wypłaty zaprzestano.

Oznacza to, że w przypadku wskazanym przez czytelnika, od 1 września podstawa wymiaru zasiłku należnego pracownikowi pozostanie bez zmian, poza wyłączeniem z niej nagrody rocznej. Obecny pracodawca nie wypłaca takich składników wynagrodzenia, dlatego należy uznać, że nastąpiło zaprzestanie jego wypłaty.

W sytuacji, gdyby pracownik wrócił do pracy, a następnie ponownie stał się niezdolny do jej wykonywania po przerwie krótszej niż trzy miesiące kalendarzowe, podstawą wymiaru zasiłku będzie ta sama kwota, od której zostanie naliczone świadczenie przysługujące od 1 września br., czyli z pominięciem nagrody rocznej.

TEN SAM

STOSUNEK PRACY

Pracownikom przejętym na podstawie art. 23

1

k.p. do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich praw związanych z tzw. zakładowym stażem pracy wliczany jest okres zatrudnienia w przejętym zakładzie pracy.

Odnosi się to również do okresu nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Uznaje się, że opłacane jest ono w ciągłości z tytułu zatrudnienia u tego samego płatnika składek.

W takich sytuacjach zatrudnieni nie zmieniają bowiem pracy, a modyfikacje w zakresie stosunku pracy następują z przyczyn leżących po stronie pracodawcy. Zatem okres zatrudnienia w nowym i dotychczasowym zakładzie pracy traktuje się jako jeden, ciągły okres zatrudnienia i ubezpieczenia chorobowego.