W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 czerwca 2020 r. (0112-KDIL2-1.4011.178.2020.2.AMN) poruszono kwestię opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zwrotu poniesionych przez pracownika kosztów z powodu wykorzystania prywatnego samochodu do celów służbowych.

CZYTAJ TAKŻE: Na indywidualną interpretację podatkową poczekamy dużo dłużej

W przedstawionej sprawie pracodawca, który jest jednostką budżetową miasta, zawiera umowy umożliwiające korzystania  z prywatnego samochodu do celów służbowych, wykonywanych poza biurem. Pracodawca wyznacza pracownikowi miesięczny limit kilometrów na przejazdy lokalne. Zwrot kosztów obliczany jest poprzez pomnożenie przyznanego limitu przez stawkę za 1 km przebiegu. Zdaniem wnioskodawcy opisana sytuacja nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy z 26 lipca 1991 r.  o podatku dochodowym od osób fizycznych. I nie podlega opodatkowaniu. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał takie stanowisko za nieprawidłowe.

Dwie możliwości

Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podlegają wszystkie uzyskane przez podatnika korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych ustawowo wyłączonych. Pracodawcy mają dwie możliwości zwrotu środków za używanie prywatnego pojazdu pracownikom wynikające z rozporządzenia ministra infrastruktury z 25 marca 2002 r. (Dz.U. 2002 nr 27 poz. 271) – albo kilometrówkę albo ryczałt.

CZYTAJ TAKŻE: Ostatni dzwonek na zgłoszenia do Centralnego Rejestru Beneficjentów Rzeczywistych

Zgodnie z zasadami kilometrówkę wypłaca się poprzez pomnożenie stawki za kilometr przez liczbę faktycznie przejechanych kilometrów. Ryczałt wypłacany jest zgodnie z ustaloną liczbą kilometrów na jazdy lokalne. Rozporządzenie określa wysokość limitu kilometrów w zależności od liczby mieszkańców danej gminy lub miasta:

– 300 km – do 100 tys. mieszkańców,

– 500 km – ponad 100 tys. do 500 tys. mieszkańców,

– 700 km – ponad 500 tys. mieszkańców.

Ugruntowane stanowisko

Stanowisko organów podatkowych w tej kwestii jest już ugruntowane. Kwoty wypłacane pracownikowi z tytułu jazd lokalnych nie korzystają ze zwolnienia podatkowego. Jazdy lokalne nie są podróżami służbowymi w rozumieniu przepisów kodeksu pracy. Jazdy lokalne odbywają się w obrębie miejscowości, w której przedsiębiorca ma siedzibę lub w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika.

Zgodnie z art. 775§ 1 kodeksu pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Przepis ten wyraźnie zaznacza, że podróż służbowa ma miejsce poza siedzibą pracodawcy lub stałym miejscem pracy pracownika.

CZYTAJ TAKŻE: Ulga B+R – oszczędności nie tylko dla największych firm

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlega opodatkowaniu zwrot kosztów poniesionych przez pracownika używającego samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw. W tym przypadku mowa o ustawach:

– z 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej ,,Poczta Polska”;

– z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej;

– z 28 września 1991 r. o lasach.

W praktyce oznacza to, że zwolnienie z PIT przysługuje tylko pracownikom służby leśnej, listonoszom i pracownikom socjalnym.

CZYTAJ TAKŻE: Danina solidarnościowa a raportowanie schematów podatkowych

Wnioskodawca interpretacji powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (K 7/13) i argumentował, że świadczenie uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegać opodatkowaniu musi prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika korzyści majątkowej. W sporach z fiskusem, podatnicy często powołują się na ten wyrok. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podkreślił, że wyrok dotyczy wyłącznie świadczeń nieodpłatnych.