Jeżeli jest kilku dłużników albo kilku wierzycieli, a świadczenie jest podzielne, zarówno dług, jak i wierzytelność dzielą się na tyle niezależnych od siebie części, ilu jest dłużników albo wierzycieli. Części te są równe, jeżeli z okoliczności nie wynika nic innego (np. z umowy). Niewypłacalność jednego z dłużników spowoduje to, że wierzyciel nie będzie mógł dochodzić spełnienia świadczenia w przypadającej na niego części, od pozostałych dłużników. Analogicznie, kiedy dłużnik zaspokoi tylko część wierzycieli, pozostali nie będą mogli żądać regresu od tych, którzy świadczenie otrzymali. Świadczenie jest podzielne, jeżeli może być spełnione częściowo bez istotnej zmiany przedmiotu lub wartości. Będzie to zatem świadczenie pieniężne oraz generalnie świadczenie rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Świadczenie zaś oznaczone co do tożsamości (a więc zawierające jego cechy indywidualizujące) ma charakter niepodzielny. Istotne jest także, że dopuszczalne jest wyłączenie w umowie stron podzielności zobowiązania. Aby stwierdzić, że świadczenie jest niepodzielne, musi zachodzić sytuacja, że jego spełnienie w częściach doprowadzi do zmiany przedmiotu lub wartości i to w stopniu istotnym. Ocena zaś, czy taka sytuacja zaistniała zależy od okoliczności konkretnego przypadku.