Nieistotne koszty spółki a uproszczenia w rachunkowości

Rachunkowość to system ewidencji gospodarczej, w ramach którego jednostki gospodarcze muszą kierować się określonymi regułami – zasadami rachunkowości. Należy do nich między innymi zasada istotności. Opisana została w art. 8 ust. 1 ustawy o rachunkowości (dalej: uor). Zgodnie z tym przepisem jednostka, określając zasady (politykę) rachunkowości, powinna zapewnić wyodrębnienie w rachunkowości wszystkich zdarzeń istotnych do oceny sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego jednostki (z zachowaniem zasady ostrożności). Zasada istotności daje możliwość stosowania przez jednostkę gospodarczą pewnych uproszczeń. Jednym z nich jest np. możliwość nierozliczania w czasie nieistotnych kosztów, dotyczących przyszłych okresów sprawozdawczych. Ustawa o rachunkowości określa takie nakłady mianem rozliczeń międzyokresowych czynnych i definiuje je w art. 39 ust. 1 uor. Zgodnie z tym przepisem jednostki dokonują czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów, jeżeli dotyczą one przyszłych okresów sprawozdawczych. Z kolei, okres sprawozdawczy zdefiniowany jest w art. 3 ust. 1 pkt 8 uor jako okres, za który sporządza się sprawozdanie finansowe w trybie przewidzianym ustawą lub inne sprawozdania sporządzone na podstawie ksiąg rachunkowych. Jeśli jednostka nie sporządza śródrocznych sprawozdań finansowych (np. kwartalnych albo półrocznych), okres sprawozdawczy będzie pokrywał się z rokiem obrotowym, który został doprecyzowany w art. 3 ust. 1 pkt 9 uor jako rok kalendarzowy lub inny okres trwający 12 kolejnych pełnych miesięcy kalendarzowych (stosowany również do celów podatkowych). Rok obrotowy określa statut lub umowa, na podstawie których utworzono jednostkę.