W pierwszym pozwie wnosi się o ustalenie nieważności umowy oraz (nie zawsze) o zapłatę w postaci zwrotu wszystkich dokonanych przez kredytobiorcę wpłat na rzecz banku. W drugim pozwie banki wnoszą o zwrot kapitału, czyli udzielonego kredytobiorcy kredytu, oraz zwrot korzyści wynikających z używania tego kapitału przez okres wykonywania umowy.
Dyrektywa 93/13 jest wspólną podstawą prawną dla kredytobiorców i banków w ich sporach o kredyty walutowe. Niepowodzenia pytań składanych do Sądu Najwyższego spowodowały skierowanie kolejnej sprawy do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), który proceduje nowe pytania prejudycjalne (w sprawie C 520/21) o prawo banków do tzw. wynagrodzenia za korzystanie z kapitału.