Tak orzekł Sąd Najwyższy postanowieniem z 8 listopada 2023 r. (II USK 288/22).
Rozpatrywana sprawa dotyczyła osoby zatrudnionej na podstawie umowy zlecenia, która była realizowana częściowo na terytorium Niemiec. Zleceniodawca traktował pobyt zleceniobiorcy w Niemczech jako podróż w rozumieniu odpowiadającym pracowniczej podróży służbowej. W wyniku tej kwalifikacji zleceniodawca ustalał podstawę składek zleceniobiorcy z uwzględnieniem zwolnień przewidzianych w przepisach rozporządzenia składkowego. ZUS zakwestionował deklarowane podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia zleceniobiorcy i wydał decyzję ustalającą w tym zakresie. Zleceniodawca wniósł odwołanie od decyzji, które nie zostało uwzględnione. Z uwagi na oddalenie apelacji zleceniodawca wniósł skargę kasacyjną wskazując na konieczność wyjaśnienia, czy podróż zleceniobiorcy za granicę można utożsamiać z podróżą służbową pracownika i czy podróży służbowej zleceniobiorcy można nadać znaczenie wynikające z przepisów prawa podatkowego w zakresie, w jakim dopuszczalne jest zwolnienie określonych świadczeń z podatku dochodowego od osób fizycznych.