Dodatkowe wynagrodzenie roczne wynosi 8,5 proc. sumy zarobków, jakie pracownik faktycznie dostał w poprzednim roku kalendarzowym. Do podstawy jego wymiaru przyjmujemy:

- składniki poborów, które uwzględnia się w podstawie wymiaru ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy,

- wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy,

- wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przyznane zatrudnionemu przywróconemu do pracy przez sąd,

- wynagrodzenie za czas zwolnienia od pracy na okres kadencji w zarządzie zakładowej organizacji związkowej na podstawie art. 31 ust. 2 ustawy o związkach zawodowych; kalkuluje się je jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, tyle że dodatkowe wynagrodzenie za pracę w warunkach szkodliwych dla zdrowia, trudnych, szczególnie uciążliwych, uciążliwych lub niebezpiecznych uwzględnia się wówczas, gdy podczas zwolnienia od pracy nie ustaje dotychczasowe narażenie podwładnego na oddziaływanie takich warunków (§ 6 ust. 1 rozporządzenia RM z 11 czerwca 1996 r. w sprawie trybu udzielania urlopu bezpłatnego i zwolnień od pracy pracownikom pełniącym z wyboru funkcje w związkach zawodowych oraz zakresu uprawnień przysługujących pracownikom w czasie urlopu bezpłatnego i zwolnień od pracy; DzU nr 771, poz. 336).

To, że składniki pensji ujmowane w ekwiwalencie urlopowym tworzą również podstawę wymiaru trzynastki, nie oznacza, że tę ostatnią ustalamy tak samo jak wskazany ekwiwalent. Podstawy wymiaru dodatkowego wynagrodzenia rocznego nie dzieli się bowiem przez współczynnik ekwiwalentu ani przez normę dobową czasu pracy obowiązującą podwładnego. Mnoży się ją jedynie przez wskaźnik 8,5 proc.

Problem w tym, że ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy nie „buduje się” według jednorodnych reguł. Składniki wynagrodzenia przyjmowane do podstawy jego wymiaru zostały uregulowane w trzech różnych aktach prawnych:

- rozporządzeniu ministra pracy i polityki socjalnej z 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (DzU nr 2, poz. 14 ze zm.; dalej – ogólne rozporządzenie urlopowe),

- rozporządzeniu ministra edukacji narodowej z 26 czerwca 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania wynagrodzenia oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy nauczycieli (DzU nr 71, poz. 737 ze zm.; rozporządzenie urlopowe nauczycieli),

- rozporządzeniu ministra nauki i szkolnictwa wyższego z 2 listopada 2006 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy oraz ekwiwalentu pieniężnego za okres niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego nauczycieli akademickich (DzU nr 203, poz. 1499 ze zm.; rozporządzenie urlopowe nauczycieli akademickich).

Dodatkowe wynagrodzenie roczne pracodawcy mają obowiązek wypłacić do końca pierwszego kwartału następnego roku kalendarzowego po roku, za który ono przysługuje. Z jednym wyjątkiem – pracownikowi, z którym został rozwiązany stosunek pracy w związku z likwidacją pracodawcy, nagrodę roczną uiszcza się ostatniego dnia zatrudnienia.