Jak ustalić koszty przy zbyciu udziałów przekształconej spółki

Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r. (II FSK 3677/17).

W wyniku przekształcenia spółki jawnej powstała spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Przed przekształceniem wspólnicy wnieśli do spółki jawnej aport w postaci udziałów w sp. z o.o. oraz wkłady pieniężne. Zgodnie z art. 551 i nast. kodeksu spółek handlowych, wartość obu tych wkładów została w całości przeznaczona na kapitał zakładowy sp. z o.o. Spółka powstała z przekształcenia planowała zbycie udziałów. Miała jednak wątpliwości, w jakiej wysokości rozpoznać koszty podatkowe z tej transakcji. Zwróciła się więc do organu podatkowego o wydanie interpretacji indywidualnej. Zdaniem podatnika kosztem uzyskania przychodu powinna być wartość nominalna udziałów objętych w wyniku przekształcenia przez dotychczasowych wspólników spółki osobowej odpowiadająca wartości udziałów wniesionych aportem. Organ nie zgodził się z tym stanowiskiem. W uzasadnieniu interpretacji wskazał na art. 93a ordynacji podatkowej, zgodnie z którym spółka kapitałowa powstała w wyniku przekształcenia spółki osobowej wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki swojej poprzedniczki. Wydatkiem poniesionym przez tę spółkę kapitałową nie może więc być wartość nominalna udziałów objętych przez wspólników i nie ma znaczenia, że suma wkładów została w całości przeznaczona na kapitał zakładowy. Fakt, że spółka jest właścicielem udziałów nie świadczy o tym, że poniosła efektywny wydatek na ich nabycie w myśl art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT. Przy sprzedaży udziałów kosztem uzyskania przychodów będzie jedynie "koszt historyczny", czyli wydatek poniesiony przez wspólników spółki jawnej na nabycie udziałów w sp. z o.o., który nie został uprzednio zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Do momentu zbycia udziałów nie ma możliwości rozpoznania wydatków na nabycie udziałów. W przypadku przekształcenia wspólnicy nie wnoszą do spółki kapitałowej żadnego aportu, ponieważ mamy do czynienia z sukcesją generalną. Podatnik zaskarżył tę interpretację, a WSA przyznał mu rację. Organ podatkowy złożył skargę kasacyjną do NSA, która została uwzględniona.