Spółka uważała, że dokonywanie wzajemnych poręczeń pomiędzy spółkami w grupie w ramach wspólnej polityki poręczeń jest neutralne podatkowo. Wzajemne świadczenie w postaci wzajemnych poręczeń spółek, które przystąpiły do tej polityki, nie jest nieodpłatnym świadczeniem. W związku z tym po stronie tych spółek nie powstaje przychód do opodatkowania.
Fiskus nie zgodził się z taką wykładnią przepisów o CIT. Zauważył, że poręczenie ma konkretną wartość rynkową. W typowych stosunkach gospodarczych jest ono bowiem udzielane za wynagrodzeniem. Pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje natomiast wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku mające konkretny wymiar finansowy.