Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy potwierdził w niedawnej interpretacji stanowisko podatnika w sprawie możliwości odrębnego ustalania wysokości odpisów aktualizujących wartość budynków i związanych z nimi instalacji, urządzeń, drogi dojazdowej i placu manewrowego (nr ITPB1/415-213/14/PSZ). Zaznaczył jednak, że podatnik musi sam ocenić, czy konkretny, opisywany przez niego majątek jest oddzielnym środkiem trwałym.

Z pytaniem zwróciła się podatniczka, która w formie spółki jawnej, prowadzonej wspólnie z mężem, prowadzi działalność gospodarczą. Małżonkowie są współwłaścicielami nieruchomości, którą wnieśli do spółki i zrealizowali na niej budowę, w efekcie której powstały dwa budynki usługowo-handlowe, łącznik pomiędzy nimi, plac parkingowo-manewrowy, kładka rowerowo-piesza przez rzekę i szereg urządzeń technicznych, w tym windy, schody ruchome, system przeciwpożarowy, oświetlenie wewnątrz i na zewnątrz budynków, kolektor słoneczny itd.

Pytanie dotyczyło sposobu amortyzacji. Podatniczka tłumaczyła, że windy zużywają się szybciej niż sam budynek i wymagają większych nakładów na konserwacje i bieżące remonty.

– Zainstalowane w budynkach pawilonów handlowych dźwigi osobowe i towarowe stanowią kompletne i dające się wyodrębnić urządzenia zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostaną zamontowane. Posiadają one wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem – twierdziła.

– Dźwig osobowy nie musi być definitywnie przypisany tylko do jednego budynku. Sama winda jest urządzeniem kompletnym, które może być wymontowane bez uszczerbku dla budynku oraz tego urządzenia, a następnie zamontowane także w innych budynkach, bez zmiany jego przeznaczenia – tłumaczyła podatniczka.

Podobne argumenty dotyczyły innych instalacji i urządzeń obsługujących kompleks. Podatniczka powoływała się na zapisy rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych  – dalej KŚT (DzU z 2010 r. nr 248, poz. 1622), przewidujące inne, tj. wyższe niż w przypadku budynków, roczne stawki amortyzacji dla poszczególnych składników majątku.

Izba skarbowa zgodziła się ze stanowiskiem podatniczki.

– W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny – stwierdził organ.

– W kwestii rozstrzygnięcia, czy poszczególne urządzenia wymienione we wniosku stanowić mogą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie ma ustalenie, czy elementy te można uznać za kompletne i zdatne do użytku. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne – stwierdziła izba.

– Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest więc ocena prawidłowości dokonanej przez panią klasyfikacji. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania podatnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w sytuacji wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do urzędu statystycznego – odesłał dyrektor izby skarbowej.