Tak wynika z interpretacji Izby Skarbowej w Łodzi z 23 maja 2013 r. (IPTPB3/ 423-61/13-5/IR).
Wnioskodawca spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawiła następujące zdarzenie przyszłe: spółka zamierza utworzyć spółkę – córkę (również sp. z o.o.), do której następnie drugi przystępujący wspólnik wniesie aportem prawo ze zgłoszenia znaku towarowego (zgłoszonego zgodnie z art. 123 ustawy Prawo własności przemysłowej, dalej: p.w.p.), tj. znak towarowy w procesie rejestracji.
Prawo ze zgłoszenia znaku towarowego zostanie wniesione w zamian za udziały sp. z o.o. zgodnie z procedurą podwyższenia kapitału zakładowego określoną w kodeksie spółek handlowych. Kapitał zakładowy sp. z o.o. zostanie podwyższony o wartość odpowiadającą wartości rynkowej prawa ze zgłoszenia znaku towarowego, wycenionego przez rzeczoznawcę majątkowego.
Po uzyskaniu z Urzędu Patentowego decyzji o wydaniu świadectwa ochronnego do znaku towarowego, nowo utworzona sp. z o.o. wprowadzi zarejestrowane prawo ochronne do znaku do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, a od miesiąca następnego rozpocznie jego amortyzację podatkową. Pytanie spółki dotyczyło możliwości rozpoznania w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych od opisanego znaku towarowego.
Organ podatkowy uznał stanowisko wnioskodawcy za błędne. Wskazał, że w opisanej sytuacji odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej znaku towarowego nie będą kosztami podatkowymi. Zdaniem organu, prawo ochronne do znaku towarowego uzyskane w drodze decyzji Urzędu Patentowego, po nabyciu przez podatnika w formie aportu prawa ze zgłoszenia znaku towarowego, nie będzie spełniać warunków dla wartości niematerialnej wynikających z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT.
Zdaniem organu, otrzymane w ten sposób prawo nie zostanie nabyte w rozumieniu tego przepisu, ale wytworzone przez wnioskodawcę.
Rebeka Weintraub-Filek starszy konsultant w Dziale Podatkowoprawnym PwC
Komentuje Rebeka Weintraub-Filek, starszy konsultant w Dziale Podatkowoprawnym PwC
Zgodnie z art. 16b ustawy o CIT, amortyzacji podlegają m.in. nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa, określone w ustawie p.w.p., zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi (wnip).
W przeciwieństwie zatem do środków trwałych, wnip wytworzone we własnym zakresie przez podatnika nie mogą być przedmiotem amortyzacji podatkowej. W komentowanej interpretacji sednem sporu między podatnikiem a organem podatkowym było właśnie pojęcie nabycia prawa ochronnego do znaku towarowego.
Zdaniem organu, jako nabyte – w myśl ustawy o CIT – można uznać jedynie te prawa ochronne, które były już zarejestrowane w momencie ich przeniesienia na nabywcę. Jednak zdaniem podatnika, nabycie prawa ze zgłoszenia znaku towarowego, który następnie zostanie zarejestrowany, jest również formą nabycia spełniającego kryteria ustawy o CIT. Wydaje się, że izba skarbowa w tym przypadku przyjęła zbyt restrykcyjne podejście do pojęcia „nabycie prawa".
Jak należy sądzić, celem omawianej regulacji, tj. ograniczenia możliwości amortyzacji do wnip nabytych, z wykluczeniem tych wytworzonych we własnym zakresie, były potencjalne trudności z ustaleniem obiektywnej wyceny wartości wnip wytworzonych w działalności podatnika. Dopiero z chwilą zbycia takiego składnika majątkowego jego wartość zostaje zobiektywizowana poprzez ustalenie jego ceny rynkowej.
W omawianej sytuacji spółka nabyła prawo ze zgłoszenia znaku towarowego, które, niewątpliwie, w momencie aportu nie stanowiło jeszcze prawa określonego w ustawie p.w.p. Nie ulega jednak wątpliwości, że pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego, wynikające ze zgłoszenia, jest zbywalne (zgodnie z art. 127 ustawy p.w.p.) i że jest możliwa wycena jego wartości (tak jak to miało miejsce w opisanej sytuacji).
Co więcej, jak wynika z art. 153 ust. 2 ustawy p.w.p., wydana przez Urząd Patentowy decyzja o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy ma charakter konstytutywny ze skutkiem ex tunc, co oznacza, że uprawnienia będące skutkiem takiej decyzji przysługują już od momentu zgłoszenia wniosku.
Trudno jednocześnie twierdzić, że prawo ochronne na znak towarowy udzielone przez Urząd Patentowy nabywcy na podstawie zgłoszenia dokonanego przez zbywcę zostało przez nabywcę wytworzone we własnym zakresie. Powstanie znaku towarowego wynikało bowiem z nakładów, działań i ogólnej działalności gospodarczej zbywcy, a działania nabywcy zasadniczo ograniczały się do zapłaty ceny za prawo. Taki pogląd znajduje poparcie w orzecznictwie sądów administracyjnych.
Przykładowo w wyroku WSA w Gliwicach z 13 września 2012 r. (I SA/Gl 1021/11) sąd stwierdził, że „(...) brak jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że prawo ochronne do wspólnotowego znaku towarowego zostanie przez Spółkę wytworzone. Prawo to powstanie bowiem w wyniku rejestracji (...)".
Organy podatkowe i sądy wielokrotnie podkreślały, że nie jest możliwa amortyzacja podatkowa tzw. ekspektatywy prawa ochronnego na znak towarowy. Innymi słowy, prawo ze zgłoszenia znaku nie podlega amortyzacji, a dopiero w momencie rejestracji znaku można wprowadzić prawo ochronne do rejestru wnip i następnie rozpocząć amortyzację (od miesiąca następującego po wprowadzeniu do ewidencji). Taka była też intencja wnioskodawcy.
Argumentacja spółki w komentowanej sprawie była więc spójna i powinna zostać zaaprobowana przez IS.
