Tak orzekł WSA w Poznaniu 18 lipca 2012 r. (I SA/Po 529/12).
Spółka ponosi wydatki na remonty środków trwałych. Ewidencję rachunkową prowadzi zgodnie z obowiązkiem określonym w art. 9 ust. 1 ustawy o CIT. Wydatki na remonty środków trwałych są zaliczane jednorazowo do kosztów podatkowych oraz księgowych w chwili ich poniesienia. Spółka zamierza wprowadzić Międzynarodowe Standardy Rachunkowości Finansowej.
Wydatki ponoszone na remonty średnie i generalne środków trwałych nie będą zaliczane jednorazowo do kosztów księgowych, a będą amortyzowane w czasie. Oznacza to, że dla potrzeb księgowych wydatki poniesione na remonty średnie i generalne będą kosztem księgowym w chwili dokonywania odpisów amortyzacyjnych.
We wniosku o wydanie interpretacji spółka zapytała, czy wydatki remontowe, które dla potrzeb księgowych będą podlegały amortyzacji, będą kosztem uzyskania przychodu dla potrzeb CIT jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. w momencie zaewidencjonowania tego kosztu w jakiejkolwiek formie w księgach rachunkowych spółki. Zdaniem spółki takie podejście byłoby prawidłowe.
Minister finansów (dalej: MF) stwierdził, że jeżeli wydatki remontowe mają podlegać amortyzacji dla celów księgowych, to należy je zaliczyć do kosztów podatkowych w tym samym czasie. Sąd uchylił tę interpretację.
Jego zdaniem, fakt, że w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT użyto zwrotu "uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych", a nie zwrotu "uważa się dzień, na który ujęto jako koszt w księgach rachunkowych" potwierdza interpretację spółki. Sąd podkreślił także, że MF powinien uwzględnić powołane przez podatnika orzeczenia sądów administracyjnych.
—Klaudia Kurzawińska współpracowniczka Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte
Karolina Kruś doradca podatkowy, menedżer w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro we Wrocławiu)
Komentuje Karolina Kruś, doradca podatkowy, menedżer w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro we Wrocławiu)
Orzeczenie WSA w Poznaniu utrwala ostatnią praktykę sądów administracyjnych w zakresie rozpoznawania w rachunku podatkowym kosztów pośrednich. Zgodnie z przepisami ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu uważa się natomiast dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie stosownego dowodu księgowego.
Przepisy te dość niejednoznacznie regulują moment rozpoznania kosztów pośrednich, częściowo odwołując się do przyjętego przez podatnika sposobu księgowania wydatków. W praktyce wątpliwości związane są z możliwością rozpoznania kosztu uzyskania przychodów pośrednio związanego z przychodem już w momencie ujęcia wydatku w księgach jako zobowiązania, zanim obciąży on wynik finansowy jednostki.
Wbrew stanowisku organów podatkowych, sądy potwierdzają możliwość takiego podejścia, wskazując, że ustawa o CIT nie wymaga, aby koszt wynikający z dowodu księgowego był ujęty w księgach jako koszt, a wystarczy jakiekolwiek księgowanie dotyczące danego wydatku, niezależnie od rodzaju konta, na którym taka operacja zostanie dokonana.
Taka interpretacja art. 15 ust. 4e ustawy o CIT umożliwia odmienny sposób ujmowania kosztów księgowych oraz kosztów podatkowych, gdyż - jak wskazał sąd - przepisy w zakresie rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów.
Zastosowanie potwierdzonego przez sąd sposobu rozpoznawania kosztów pośrednich umożliwi podatnikom jednorazowe obciążenie wyniku podatkowego kosztami remontów środków trwałych w pełnej kwocie wynikającej z dowodu księgowego, nawet w sytuacji, gdy kwota kosztu będzie obniżała wynik finansowy jednostki przez kilka kolejnych okresów rozliczeniowych.
Należy podkreślić, że w sytuacji, w której nie jest wiadomo, jakiego dokładnie okresu dotyczy dany koszt (tak jak w przypadku kosztów remontów), nie znajdzie zastosowania ograniczenie wynikające z dalszej części art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, zgodnie z którym koszty pośrednie dotyczące okresu przekraczającego rok podatkowy należy rozpoznawać w częściach, proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Sąd zwrócił również uwagę na celowość powoływania we wnioskach o interpretację MF prawomocnych orzeczeń sądów administracyjnych, które wspierają argumentację podatnika zawartą we wniosku.
Wprawdzie organ podatkowy wydający interpretację nie jest związany rozstrzygnięciami sądów administracyjnych zapadłymi w innych indywidualnych sprawach podatników, jednak powołanie argumentacji zawartej w uzasadnieniu wyroku sądowego we wniosku o interpretację nie powinno być pominięte przez organ, który wydaje ją.
