Po zakończeniu roku zawsze pojawiają się problemy z rozliczeniem niektórych kosztów. Nie wiadomo bowiem, w którym roku ująć daną kwotę.

[srodtytul]Wydatki na materiały[/srodtytul]

Pierwsza grupa kosztów to te bezpośrednio związane z przychodami. Zasadniczo są one potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Dotyczy to również kosztów poniesionych po zakończeniu roku podatkowego do dnia

- sporządzenia sprawozdania finansowego, nie później jednak niż do upływu terminu na jego złożenie, albo

- złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu na złożenie tego zeznania, jeżeli podatnicy nie są zobowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego.

Natomiast koszty bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego a poniesione po tych terminach, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie. Wynika to z art. 15 ust. 4, 4b, 4c [link=http://akty-prawne.rp.pl/Dokumenty/Ustawy/2000/DU2000Nr%2054poz%20654.asp]ustawy o CIT[/link].

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia kosztów bezpośrednich. Należałoby uznać, że są to wydatki, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów.

Według[b] interpretacji Izby Skarbowej w Katowicach z 23 listopada 2010 r. (IBPBI/2/423-1662/10/PP)[/b] „jako koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami uważa się wydatki ściśle (bezpośrednio) związane z danymi przychodami, jakie osiąga podmiot gospodarczy w związku z charakterem prowadzonej działalności, np. wydatki na nabycie towarów, surowców przy działalności polegającej na sprzedaży tych towarów, tj. gdy można przypisać konkretnym kosztom konkretne przychody w danym okresie”.

Przy klasyfikacji wydatku do kosztów bezpośrednich znaczenie może mieć to, czy ma on związek z konkretną sprzedażą. Taki wniosek wypływa z odpowiedzi [b]Izby Skarbowej w Katowicach z 29 kwietnia 2009 r. (IBPBI/2/423-476/09/PH). [/b]

Dotyczyła ona wydatków na wynajem sal i druk materiałów spółki świadczącej usługi szkoleniowe. Zwróciła się ona z pytaniem, czy wydatki z tego tytułu powinna rozliczyć podatkowo w momencie ich poniesienia, czy też są kosztem w dniu uzyskania przychodów?

Izba stwierdziła, że jeśli koszty wynajmu sal da się przyporządkować do przychodów pochodzących z konkretnych szkoleń, to momentem zaliczenia wydatków do kosztów jest, co do zasady, rok podatkowy, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Jeżeli natomiast nie da się tych kwot przypisać do przychodów, to momentem ich potrącenia jest dzień poniesienia.

Moment ujęcia kosztów druku materiałów szkoleniowych jest uzależniony od ich charakteru. Jeśli mają one charakter ogólny (są wykorzystywane w większości przeprowadzanych szkoleń) i nie można wydatków przypisać do określonych przychodów, to mają one pośredni związek z uzyskiwanymi przychodami.

Mogą więc być zaliczone do kosztów w momencie ich poniesienia. Jeśli jednak materiały mają zindywidualizowany charakter (ograniczający możliwość ich wykorzystania do konkretnych szkoleń), to należy je ująć jako koszt w momencie uzyskania przychodów z nimi związanych.

[srodtytul]Gdy kwoty nie można powiązać z przychodem[/srodtytul]

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Do kosztów pośrednich zalicza się więc wydatki, których nie można przypisać do konkretnego przychodu.

Typowy przykład to koszty ogólnoadministracyjne, bieżącego kredytu bankowego, reklamy. Tego rodzaju koszty nie pozostają bowiem w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami (choć są poniesione w celu ich uzyskania). Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający ich potrącenie.

Taka wykładnia została zaprezentowana w interpretacji [b]Izby Skarbowej w Katowicach z 23 listopada 2010 r. (IBPBI/2/423-1662/ 10/PP). [/b]

[srodtytul]Dzień poniesienia[/srodtytul]

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano):

- na podstawie otrzymanej faktury (rachunku),

- na podstawie innego dowodu w razie braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Takie zasady wynikają z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Podstawowe znaczenie ma więc moment zaksięgowania (ujęcia w księgach). To oznacza, że kierować się należy [link=http://akty-prawne.rp.pl/Dokumenty/Ustawy/2009/DU2009Nr152poz1223.asp]ustawą o rachunkowości[/link]. Taką wykładnię pojęcia „dzień poniesienia kosztu” prezentuje m.in. [b]Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 9 listopada 2010 r. (IPPB5/423-470/10-5/DG). [/b]

Wyjaśnia ona, że zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości podstawą zapisu w księgach rachunkowych jest dowód księgowy. Powinien on zawierać m.in. datę dokonania operacji oraz stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca i sposobu jego zaksięgowania (dekretacja).

Zapis księgowy powinien natomiast zawierać m.in.

- datę dokonania operacji gospodarczej,

- określenie rodzaju i numer identyfikacyjny dowodu księgowego, który jest jego podstawą,

- datę (jeżeli różni się od dnia dokonania operacji),

- kwotę,

- datę zapisu.

O zadekretowaniu dokumentu do danego miesiąca decyduje więc data dokonania operacji gospodarczej (moment zapisu księgowego jest tylko datą techniczną wprowadzenia informacji do systemu). Wynika z tego, że ujęcie w księgach rachunkowych (zaksięgowanie) kosztu na określony dzień decyduje o dacie i sposobie rozliczenia wydatku jako kosztu podatkowego.

Określone w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT pojęcie dnia poniesienia kosztu nie dotyczy: kosztów prac rozwojowych, kosztów zaniechanych inwestycji, należności z tytułu stosunku pracy i składek od tych należności. Dla tych wydatków ustawodawca przewidział szczególne zasady określenia momentu zaliczenia ich do kosztów.

[srodtytul]Rozliczanie w czasie[/srodtytul]

Jeżeli koszty pośrednie dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, to są kosztem uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jeszcze niedawno organy podatkowe uważały, że w ten sposób należy rozliczać kwoty zapłacone za ubezpieczenie OC i majątkowe oraz za prenumeraty czasopism i gazet (uiszczone z góry jeszcze przed rozpoczęciem roku).

Zasadę tę nakazywały również stosować do kosztów prowizji i gwarancji z tytułu udzielnych kredytów. Problemem tym zajmowała się m.in. [b]Izba Skarbowa w Poznaniu w odpowiedzi z 26 czerwca 2009 r. (ILPB3/423-257/09-4/DS) - czytaj więcej w artykule [link=http://www.rp.pl/artykul/530356.html]"Przedsiębiorcy mają trudności z rozliczaniem opłat i prowizji bankowych"[/link].[/b]

Dotyczyła ona kosztów prowizji od kredytów obrotowych zaciągniętych na dwa i siedem lat. Izba uznała, że gdy okres kredytowania przekracza rok podatkowy, to ponoszone przez spółkę koszty prowizji bankowych spółka powinna zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości tego okresu. Czyli w tym wypadku trzeba je rozliczać odpowiednio przez dwa i siedem lat. Podobnie ta sama [b]izba wypowiedziała się w interpretacji z 17 lutego 2009 r. (ILPB3/423-782/08-2/DS). [/b]

Odpowiedź dotyczyła kosztów gwarancji bankowych i ubezpieczeniowych. Izba wyjaśniła, że „koszty ponoszone na udzielane gwarancje, w sytuacji gdy dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, spółka powinna więc podzielić proporcjonalnie do długości okresu, który obejmuje konkretna umowa gwarancyjna, i w tej proporcji zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poszczególnych okresów. W sytuacji natomiast gdy obowiązująca umowa nie przekracza roku podatkowego, wydatek ten należy odnieść w koszty podatkowe w dacie poniesienia”.

[srodtytul]Polityka rachunkowości wpływa na CIT[/srodtytul]

Organy podatkowe, jak się wydaje, zmieniają jednak swoje stanowisko. W najnowszych interpretacjach uważają, że rozliczenie podatkowe kosztów pośrednich należy rozpatrywać według przepisów o rachunkowości i uzależnione jest od przyjętych przez podatnika jej zasad.

I tak w odpowiedzi [b]Izby Skarbowej w Warszawie z 19 kwietnia 2010 r. (IPPB5/423-78/10-4/JC)[/b] czytamy: „jeżeli w księgach rachunkowych koszty prenumeraty są zgodnie z polityką rachunkowości zaliczane jednorazowo w koszty działalności tego okresu, w którym zostały poniesione jako nieistotne, to zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT koszty te będą stanowiły koszty uzyskania przychodu także pod datą ujęcia ich w księdze rachunkowej. Oznacza to powiązanie ujęcia w kosztach podatkowych wydatku z momentem jego zaksięgowania w księgach rachunkowych”.

Natomiast w dotyczącej prowizji bankowej [b]interpretacji z 2 lipca 2010 r. (ITPB3/423-187/10/PS) Izba Skarbowa w Bydgoszczy[/b] stwierdziła: „dla momentu uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów istotny pozostaje moment ujęcia go w księgach rachunkowych, na podstawie przepisów o rachunkowości. Nie chodzi przy tym o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, ale jego ujęcie jako kosztu, czyli uznanie przez podatnika za koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości”.

[srodtytul]Gdy nie można określić długości okresu[/srodtytul]

Nierzadko wydatki dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, lecz nie można z góry określić precyzyjnie długości jego trwania. Wtedy koszty te mogą być potrącalne w dacie ich poniesienia. Może to dotyczyć np. remontów. Również w takiej sytuacji zdaniem organów podatkowych koszty te powinny być rozliczane zgodnie z przyjętą przez firmę polityką rachunkowości.

Moment uznania wydatku za koszt podatkowy ich zdaniem jest bowiem uzależniony od ujęcia go jako koszt w ujęciu bilansowym. [b]Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacji z 15 listopada 2010 r. (IBPBI/2/423-1252/10/AP)[/b] stwierdziła, że jeżeli spółka dla celów rachunkowych wydatki na remont rozlicza jednorazowo, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli przyjęty przez podatnika sposób nakazuje rozliczać takie koszty przez określony okres, to dla celów podatkowych należy postępować tak samo.

W piśmie tej samej [b]izby z 25 listopada 2010 r. (IBPBI/2/423-1117/10/PP)[/b] czytamy: „zgodnie z art. 39 ust. 1 i ust. 3 ustawy o rachunkowości jednostki dokonują czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów, jeżeli dotyczą one przyszłych okresów sprawozdawczych. Odpisy czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów mogą następować stosownie do upływu czasu lub wielkości świadczeń. Polskie prawo nie definiuje kategorii czynnych rozliczeń międzyokresowych.

Stosuje się do nich ogólną definicję aktywów, przez które rozumie się kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych.

Rozliczanie takich kosztów w czasie jest uzasadnione wówczas, gdy stanowią one kwotę istotną dla podatnika. (…) moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Innymi słowy przepisy ustawy o CIT nie stoją na przeszkodzie w rozliczeniu w czasie kosztów remontów środków trwałych.

Skoro podatnik zdecydował się rozliczać część wydatków remontowych w oparciu o zasady wynikające z przepisu art. 39 ust. 1 i ust. 3 ustawy o rachunkowości, a więc dokonywać systematycznie odpisów w ciężar kosztów proporcjonalnie do ustalonego okresu, to powinien je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych”.

[ramka][b]Jak rozliczać czynsz inicjalny[/b]

O ile uzasadnione wydaje rozliczanie przykładowo kosztów najmu opłaconego z góry czy ubezpieczeń proporcjonalnie do okresu, którego dotyczą, o tyle dyskusyjne jest rozliczanie w ten sposób opłat związanych z zawarciem umowy dotyczącej okresu przekraczającego rok podatkowy. Przykładem może być czynsz inicjalny w leasingu operacyjnym.

Pomimo korzystnego orzecznictwa organy podatkowe nadal kwestionują możliwość zaliczenia jednorazowo do kosztów opłaty inicjalnej. Nie dotyczy to jednak pierwszej raty płaconej po rozpoczęciu umowy i dostarczeniu przedmiotu leasingu.

Taka rata, również według organów podatkowych, może być jednorazowo zaliczona do kosztów uzyskania przychodów (nawet gdy jest znacznie wyższa od pozostałych).[/ramka]

[ramka][b]Zmiany reguł księgowania muszą być uzasadnione[/b]

Według art. 5 ust. 1 ustawy o rachunkowości przyjęte zasady (politykę) rachunkowości należy stosować w sposób ciągły, dokonując w kolejnych latach obrotowych jednakowego grupowania operacji gospodarczych, wyceny aktywów i pasywów, w tym także dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych, ustalania wyniku finansowego i sporządzania sprawozdań finansowych tak, aby za kolejne lata informacje z nich wynikające były porównywalne.

Politykę rachunkową można jednak zmienić. Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o rachunkowości, w celu rzetelnego i jasnego przedstawienia sytuacji, jednostka może, ze skutkiem od pierwszego dnia roku obrotowego, bez względu na datę podjęcia decyzji, zmienić dotychczas stosowane rozwiązania na inne, przewidziane w ustawie.

Zmiana dotychczas stosowanych rozwiązań wymaga określenia w informacji dodatkowej wpływu tych zmian na sprawozdania finansowe wymagane przez inne przepisy, jeżeli zostały one sporządzone za okres, w którym powyższe rozwiązania się zmieniły.

W takiej sytuacji należy w sprawozdaniu finansowym jednostki za rok obrotowy, w którym zmiany te nastąpiły, podać przyczyny tych zmian, określić liczbowo ich wpływ na wynik finansowy oraz zapewnić porównywalność danych sprawozdania finansowego dotyczących roku poprzedzającego rok obrotowy, w którym dokonano zmian.

[b]Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacji z 25 listopada 2010 r. (IBPBI/2/423-1681/ 10/PP)[/b] zgodziła się, że jeśli podatnik zmieni zasady rachunkowości i uzna, że wydatki związane z remontami są zaliczane do kosztów jednorazowo, to w ten sam sposób będzie je rozliczał dla celów podatkowych. [/ramka]

[srodtytul]METODA KASOWA JEST DUŻO ŁATWIEJSZA [/srodtytul]

[b]Przedsiębiorcy, którzy prowadzą księgę przychodów i rozchodów i nie wybrali metody memoriałowej, remonty i ubezpieczenia jednorazowo zaliczają do kosztów[/b]

Opisane zasady rozliczania kosztów w czasie dotyczą przede wszystkim podatników CIT. Muszą je także stosować podatnicy PIT prowadzący księgi rachunkowe lub księgę przychodów i rozchodów metodą memoriałową. W przypadku tych ostatnich za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu (art. 22 ust. 6b [link=http://akty-prawne.rp.pl/Dokumenty/Ustawy/2010/DU2010Nr%2051poz%20307c.asp]ustawy o PIT[/link]).

Natomiast podatnicy PIT prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą kasową koszty ubezpieczenia majątku, najmu opłaconego z góry, prenumeraty czy prowizji od uzyskanych kredytów zaliczają do kosztów jednorazowo w momencie poniesienia tych wydatków. Organy podatkowe nie mają też zastrzeżeń do jednorazowego zaliczenia przez nich opłaty inicjalnej od leasingu.

Potwierdza to m.in. interpretacja [b]Izby Skarbowej w Warszawie z 4 listopada 2010 r. (IPPB1/415-726/10-4/MT)[/b]. Czytamy w niej, że skoro podatnik do rozliczenia kosztów stosuje metodę, o której mowa w art. 22 ust. 4 ustawy o PIT, to wydatki związane z uiszczeniem opłaty wstępnej powinny być zewidencjonowane jednorazowo, w dacie

ich poniesienia. Podkreślenia przy tym wymaga, że także przy metodzie kasowej za dzień poniesienia kosztu uważa się, co do zasady, dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Podatnik prowadzący księgę przychodów i rozchodów, który nie wybrał metody memoriałowej (prowadzi ją metodą kasową), zalicza więc wydatki na opłatę inicjalną do kosztów w miesiącu, w którym została wystawiona faktura jej dotycząca (niezależnie jakiego okresu ona dotyczy).

Podatnicy ci rozliczają bowiem koszty na podstawie ogólnej zasady zawartej w art. 22 ust. 4 ustawy o PIT. Potrącają je więc tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

[ramka][b]Można uprościć zasady prowadzenia księgi przychodów i rozchodów[/b]

Podatnicy prowadzący księgę metodą kasową znajdują się w znacznie lepszej sytuacji niż ci, którzy stosują metodę memoriałową. Na szczęście raz wybranej metody nie trzeba stosować na zawsze, można ją zmienić.

Konsekwencje takiej decyzji zostały przedstawione w [b]interpretacji Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 lutego 2009 r. (ITPB1/415-682/08/MR)[/b]. Dotyczy ona skutków zmiany metody z memoriałowej stosowanej w 2008 r. na kasową w 2009 r. Według izby podatnik uprawniony jest do wyboru (zmiany) sposobu ewidencjonowania kosztów uzyskania przychodów począwszy od 2009 r.

W konsekwencji wydatki udokumentowane fakturami zakupu wystawionymi w 2009 r., a dotyczącymi całkowicie lub częściowo kosztów 2008 r., podlegają zaliczeniu do kosztów w całości w 2009 r. Z kolei wydatki poniesione i udokumentowane dowodami wystawionymi w 2008 r., będące kosztami pośrednimi (podlegającymi rozliczeniu w czasie, tj. w latach 2008 – 2010), co do zasady nie mogą zostać zaliczone do kosztów 2009 r., ponieważ dokumenty wystawione w 2008 r. nie mogą być podstawą wpisu w księdze przychodów i rozchodów za 2009 r.

Nie znaczy to jednak, że część kosztów przepadnie. Izba wyjaśniła, że mając na uwadze obowiązującą w polskim systemie prawnym naczelną zasadę ochrony praw nabytych, uznać należy, że jeżeli poniesione przez podatnika wydatki spełniały w 2008 r. przesłanki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, to wnioskodawca może część poniesionych w 2008 r. wydatków (przypadających proporcjonalnie do rozliczenia w 2009 r.) ująć w księdze przychodów i rozchodów prowadzonej metodą kasową w styczniu 2009 r.

Izba podkreśliła, że należy zachować szczególną staranność, aby nie dopuścić do podwójnego obciążenia kosztów tymi samymi wydatkami w różnych latach podatkowych.

Podobne skutki ma przejście z ksiąg rachunkowych na księgę przychodów i rozchodów prowadzoną metodą kasową. Potwierdza to [b]interpretacja Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 9 kwietnia 2010 r. (ITPB1/415-35/10/DP)[/b]. Dotyczyła ona między innymi wydatków na ubezpieczenia gwarancyjne, polisa obejmuje lata 2009 – 2013, oraz ubezpieczeń komunikacyjnych obejmujących lata 2009 – 2010.

Izba potwierdziła, że „w związku z przejściem z ksiąg rachunkowych na podatkową księgę przychodów i rozchodów przepisy prawa podatkowego nie formułują zakazu księgowania kosztów uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów metodą wynikającą z art. 22 ust. 4 ww. ustawy”.

Wyraźnie wskazała również, że wnioskodawca może część poniesionych w 2009 r. wydatków, przypadających proporcjonalnie do rozliczenia w 2010 r. lub następnych, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w styczniu 2010 r. (w związku ze zmianą metody ewidencjonowania kosztów).

Przy przejściu na metodę kasową prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów możliwe jest zatem ujęcie jednorazowo w styczniu kosztów rozliczanych dotychczas proporcjonalnie do okresu, którego dotyczą. Oczywiście dotyczy to tylko ich części przypadających na pozostały okres po zmianie metody rozliczenia.[/ramka]

[srodtytul]KIEDY PRACODAWCA KSIĘGUJE WYNAGRODZENIE I SKŁADKI ZUS[/srodtytul]

[b]Wynagrodzenie za grudzień 2010 r. zostało przez spółkę z o.o. wypłacone zgodnie z umowami o pracę do 31 grudnia 2010 r. Natomiast składki ZUS opłacono w styczniu 2011 r. Kiedy kwoty te należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?[/b] – pyta czytelnik.

Wynagrodzenie będzie kosztem 2010 r. Natomiast składki ZUS w części pokrywanej przez spółkę będą kosztem 2010 r., jeżeli zostały opłacone do 15 stycznia 2011 r. Składki odprowadzone po tym terminie trzeba już ująć jako koszt podatkowy w 2011 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o CIT należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy o PIT, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy są kosztem uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne.

W ten sposób rozliczane są jednak tylko pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

W razie uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT. Mówi on, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodu niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych

- w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4 – 9 oraz w art. 18 ustawy o PIT (m.in. wynagrodzenia z umów o pracę),

- świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w [link=http://akty-prawne.rp.pl/dzienniki/du/2009/127/poz.1052.htm]ustawie z 17 lipca 2009 r. (DzU nr 127, poz. 1052)[/link],

- zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

Wynagrodzenia wypłacane po terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony są kosztem podatkowym w momencie wypłaty. W opisanej sytuacji wynagrodzenie zostało jednak wypłacone zgodnie z umowami w grudniu, jest więc kosztem w 2010 r.

W myśl art. 15 ust. 4h ustawy o CIT składki:

- z tytułu należności, o których mowa w art. 15 ust. 4g, określone w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych (w części finansowanej przez płatnika),

- na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych są kosztem uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne. Ta korzystna dla pracodawców reguła znajdzie jednak zastosowanie, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:

- z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu, za który są należne – w terminie wynikającym z odrębnych przepisów,

- z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu następnym (w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony) – nie później niż do 15 dnia tego miesiąca.

W razie uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d ustawy o CIT, czyli są one kosztem w momencie opłacenia.

Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych spółka jako płatnik opłaca składki za dany miesiąc do 15 następnego miesiąca. W opisanej sytuacji wynagrodzenie było należne za grudzień 2010 r. i wypłacono je w tym miesiącu.

Jeśli więc składki zostały opłacone do 15 stycznia 2011 r. (zgodnie z przepisami dotyczącymi ubezpieczeń społecznych), to będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów 2010 r. Jeżeli byłyby opłacone po 15 stycznia 2011 r., to będą kosztem w 2011 r.

[ramka] [b]Czytaj więcej [link=http://www.rp.pl/temat/55948.html]o tym, kiedy potrącić koszt[/link][/b][/ramka]