Przepisy prawa podatkowego nie zakazują bowiem łączenia podróży służbowej z wyjazdem prywatnym. Stwierdziła tak Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 2 października 2009 r. (IPPB5/423-414/09-4/JC).
Z pytaniem zwróciła się spółka, która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wysyła swoich pracowników w delegacje do wykonania konkretnego zadania. Spółka, stosownie do przepisów[link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=6FB732E95D41D71494FDAF9753328BFC?id=76037] kodeksu pracy[/link], ponosi wszelkie koszty podróży służbowej, tj. dojazdu, powrotu, pobytu na miejscu, leczenia. Zdarza się jednak, że po realizacji celu służbowego za zgodą pracodawcy pracownicy przedłużają pobyt w celach prywatnych. W czasie wykonywania zadań służbowych przez pracowników spółka pokrywa wszystkie koszty jego pobytu. Natomiast koszt pobytu prywatnego ponosi w całości pracownik.
Spółka zastanawiała się, czy postąpiła prawidłowo, zaliczając do kosztów uzyskania przychodów wydatki na podróż służbową pracownika, w tym na bilet powrotny, gdy za zgodą pracodawcy pracownik przedłużył podróż i sam płacił za pobyt prywatny.
Izba skarbowa potwierdziła prawidłowość takiego postępowania. Stwierdziła, że w [b]art. 16 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=268D45FB19C8B07F308083EE6BEC64F8?id=115893]ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych[/link] nie zawarto zakazu ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów.[/b] Zgodnie z art. 77[sup]5[/sup] § 1 kodeksu pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Pracodawca może te wydatki zaliczyć do kosztów.
