[b]Tak wynika z wyroku WSA w Szczecinie z 11 marca 2009 r., I SA/Sz 642/08[/b]

[srodtytul]Jaki był problem[/srodtytul]

Podatnik opłacał ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Przychód rejestrowany był w ewidencji. W deklaracji rocznej wykazał przychód opodatkowany według stawki 8,5 proc.

W wyniku kontroli podatkowej organy ustaliły, że podatnik zrezygnował z prowadzenia ewidencji przychodów, nie dopełniając jednak obowiązków wynikających z tej rezygnacji. Przepisy mówią, że po zakończeniu każdego miesiąca, w terminie do 20. następnego miesiąca, podatnik prowadzący ewidencję sprzedaży na potrzeby VAT, który zrezygnował z prowadzenia ewidencji przychodów – sporządzi zestawienie, w którym wykaże przychody, według poszczególnych stawek ryczałtu, z uwzględnieniem różnic między obrotem w rozumieniu przepisów ustawy o VAT a przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym. Skontrolowany podatnik nie dopełnił tych obowiązków.

Ponadto w księdze podatkowej podatnika w marcu zaniżono przychód. Organ podatkowy stwierdzając, że zapisy księgi nie odzwierciedlają stanu rzeczywistego, uznał ją w protokole kontroli za nierzetelną. Wskutek stwierdzonych nieprawidłowości określił wartość niezewidencjonowanego przychodu, określając ryczałt w wysokości pięciokrotności stawki podstawowej (8,5 proc.), czyli 42,5 proc.

Podatnik odwołał się do izby skarbowej, jednak bezskutecznie. Izba stwierdziła, że księga była nierzetelna, a taka nie stanowi dowodu tego, co wynika z zawartych w niej zapisów. W tej sytuacji organ podatkowy może określić wartość niezewidencjonowanego przychodu i ryczałt w podwyższonej wysokości.

Sprawa trafiła do WSA.

[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

Sąd skargę uwzględnił. Stwierdził, że organy podatkowe błędnie zinterpretowały przepisy. Gdy ewidencja przychodów nie odpowiada wymogom formalnym (jest wadliwa), a także gdy dokonywane w niej zapisy nie odzwierciedlają stanu rzeczywistego (jest nierzetelna), to i tak należy uznać ją za niewadliwą i rzetelną, jeżeli wadliwość i nierzetelność ewidencji wynika z przyczyn wskazanych w § 13 ust. 3 pkt pkt 1 – 4 rozporządzenia w sprawie prowadzenia ewidencji przychodów i wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wśród tych przyczyn znalazł się przypadek, kiedy błędne zapisy są skutkiem oczywistej omyłki, a podatnik ma dowody źródłowe stanowiące podstawę zapisów księgowych.

Przepisy nie mówią, co należy rozumieć przez błędne zapisy będące skutkiem oczywistej omyłki. Uzasadnione jest więc sięgnięcie do definicji zamieszczonej w słowniku języka polskiego. Zgodnie z nim „oczywisty” oznacza: „niebudzący wątpliwości, bezsporny, pewny”, a „omyłka” oznacza: „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, który może wystąpić w pisowni i w liczeniu”.

[b]A zatem wpisanie w ewidencji sprzedaży waluty w złotych, obok prawidłowo wpisanych kwot, zamiast waluty w euro, stanowi oczywistą omyłkę pisarską, gdyż można ją bezspornie łatwo dostrzec i nie ulega wątpliwości, że jest ona niezgodna z rzeczywistością.

W tej sytuacji argumentacja organów podatkowych, że błędnego zapisu nie można uznać za skutek oczywistej omyłki, gdyż miał istotne znaczenie dla sprawy, jest nieuprawniona.[/b]