O ich wysokości decyduje sam podatnik. Ustawodawca ograniczył się wyłącznie do wskazania minimalnego okresu amortyzacji wymaganego dla danego rodzaju środków trwałych.
Mówi o tym art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej ustawa o CIT) oraz art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej ustawa o PIT).
Zastanawiając się nad wysokością stawki, należy pamiętać, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
1) dla środków trwałych zaliczonych do grup 3 – 6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych:
a) 24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
b) 36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
c) 60 miesięcy – w pozostałych przypadkach,
2) dla środków transportu, w tym samochodów osobowych – 30 miesięcy,
3) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – dziesięć lat, z wyjątkiem:
a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 KŚT i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 KŚT trwale związanych z gruntem,
b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m sześc., domków kempingowych i budynków zastępczych
– dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż trzy lata,
4) dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 proc. – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania pierwszy raz do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dziesięć lat.
Wybór indywidualnej stawki podatku jest możliwy jedynie przed wprowadzeniem danego środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (interpretacja Urzędu Skarbowego w Elblągu z 20 kwietnia 2007 r., PD2/415-7/07).
Środki trwałe muszą być pierwszy raz wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika (interpretacja Urzędu Skarbowego Warszawa-Mokotów z 23 października 2006 r., 1433/ NG/423/629/06/IW). Okoliczność, że dany środek trwały był wprowadzony do ewidencji innej firmy (o ile nie zachodzi obowiązek kontynuacji metody amortyzacji zgodnie z art. 16h ust. 3 – 3b i ust. 5 ustawy o CIT albo art. 22h ust. 3 – 3b ustawy o PIT), nie ma tu znaczenia (interpretacja Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 23 marca 2006 r., 1471/DPD1/423/8/06/SG).
Stawki indywidualne mogą być stosowane jedynie przy amortyzacji liniowej (interpretacja Urzędu Skarbowego Warszawa-Mokotów z 28 lutego 2006 r., 1433/NG/GF/VII/ 415-2/06/GS).
Możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej nie wyklucza to, że dany środek trwały został nabyty nieodpłatnie (np. w drodze darowizny). Musi jednak spełniać kryteria „używanego” lub „ulepszonego” środka trwałego. Potwierdzają to interpretacja Urzędu Skarbowego Łódź-Polesie z 5 stycznia 2007 r. (IA-415/158/200) oraz interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z 6 maja 2008 r. (IPPB1/415-155/08-2/TS).
Indywidualne stawki amortyzacji mogą stosować również podatnicy, którzy są współwłaścicielami środków trwałych, w tym małżonkowie (interpretacja Urzędu Skarbowego w Czarnkowie z 25 sierpnia 2006 r., NP.-415/26/3/06).
Autor jest doradcą podatkowym w BDO Numerica SA
