Tak wynika z wyroku WSA we Wrocławiu z 7 kwietnia 2008 r. (I SA/Wr 1402/07).
Spółka wystąpiła z wnioskiem o udzielenie interpretacji przepisów dotyczących rozliczania kosztów w specjalnej strefie ekonomicznej. Zapytała, jaki jest moment poniesienia kosztów inwestycyjnych, o którym mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z 16 października 2006 r., w sprawie Legnickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej (podatnik może bowiem liczyć na zwolnienie od CIT, jeśli ponosi wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą). Jej zdaniem momentem tym powinna być data prawidłowego wystawienia faktury VAT dokumentującej poniesienie wydatków – zgodnie z metodą memoriałową, a nie rzeczywistego poniesienia kosztów. Urząd skarbowy przyznał spółce rację. Jednak izba skarbowa zmieniła to postanowienie (ze względu na rażące naruszenie prawa). Jej zdaniem przepisy określające warunki zwolnienia z CIT wskazują, że koszty ponoszone są w momencie ich fizycznego wydatkowania. Zastosowanie ma tu zatem metoda kasowa.
Z interpretacją tą nie zgodziła się spółka i wniosła skargę do sądu administracyjnego. Ten przyznał jednak rację izbie skarbowej.
Jego zdaniem zastosowanie wykładni językowej, systemowej i celowościowej prowadzi do wniosku, że właściwa w omawianej sprawie jest metoda kasowa. § 6 wspomnianego na początku rozporządzenia umożliwia przedsiębiorcy skorzystanie z ulgi podatkowej w CIT. Wyznacza on pewne granice, które uprawniają do ulgi. Wynika z niego, że mogą być refundowane wydatki, które zostały rzeczywiście poniesione, a nie tylko zafakturowane. Jest to zgodne z zasadą ścisłego interpretowania przepisów o ulgach.
Zespół Zarządzania Wiedzą Podatkową Deloitte
W analizowanym wyroku WSA potwierdził jako prawidłowe stanowisko organów podatkowych. W ostatnim czasie są one w omawianej kwestii raczej zgodne. W interpretacjach dotyczących różnych stref ekonomicznych przyjmują, że na ogół dla celów kalkulacji kwoty pomocy publicznej z tytułu kosztów nowej inwestycji możliwe jest zaliczenie wyłącznie kosztów faktycznie poniesionych, tj. zrealizowanych w znaczeniu kasowym. Stanowisko to nie zmieniło się mimo nowelizacji od 1 stycznia 2007 r. ustawy o CIT w zakresie kosztów uzyskania przychodów, w tym wprowadzenia definicji dnia ich poniesienia w odniesieniu do kosztów pośrednich.
Organy podatkowe twierdzą, że pojęcie „poniesienie” nie jest zdefiniowane w przepisach dotyczących specjalnych stref ekonomicznych i nie można tutaj stosować przez analogię definicji zawartej w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Powołują się przy tym na wybrane orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wynika z niego, że poniesienie kosztu oznacza jego faktyczne zrealizowanie w znaczeniu kasowym.
Stwierdzają też, że zgodnie z literalnym brzmieniem odpowiednich rozporządzeń o poszczególnych strefach, dla celów dyskontowania kosztów inwestycji należy przyjąć, że wydatkiem jest koszt faktycznie zrealizowany w znaczeniu kasowym. Obecnie stanowisko to jest powszechnie przyjmowane i akceptowane przez organy podatkowe.
