Organy podatkowe zakwestionowały zaliczenie do kosztów podatkowych dwóch kategorii wydatków: kosztów zaniechanej inwestycji oraz wydatków na zakup złomu, którym skarżący handlował. W pierwszym przypadku podatnik przerwał budowę placu przeznaczonego na skład złomu, co zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 35 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej updof) pozbawiło go prawa do pomniejszenia przychodu o poniesione w związku z budową koszty. W drugim natomiast organy stwierdziły, że faktury dokumentujące zakupy nie mogły być uznane za dowód księgowy. Podmioty w nich wskazane nie były zarejestrowane jako podatnicy VAT albo nie były w stanie przedstawić dowodów rzekomo prowadzonej działalności. Ci, którzy potwierdzili dokonanie transakcji, nie dysponowali sprzętem ani nie zatrudniali pracowników, wskazując jako miejsce prowadzenia działalności mieszkania prywatne.
W skardze do WSA podatnik zarzucił organom nieuwzględnienie wyjaśnień kontrahentów potwierdzających zakup złomu. Sąd oddalił skargę. Wskazał, że ukończona inwestycja może być rozliczona wyłącznie w drodze odpisów amortyzacyjnych. Skoro jednak podatnik zmuszony był do jej zaniechania, to nie mógł naliczać odpisów amortyzacyjnych, a tym bardziej zaliczać nakładów do kosztów. Odnosząc się do zakwestionowanych faktur, stwierdził, że nie odzwierciedlały one rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a ponad to zostały wystawione przez osoby nieprowadzące działalności gospodarczej lub podmioty nieistniejące.
Jak słusznie wskazał sąd, kosztów zaniechanych inwestycji nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Dotyczy to także osób prawnych (art. 16 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dalej updop). Przez inwestycję należy rozumieć środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy o rachunkowości. Kompletne i zdatne do użytku składniki majątku są zaliczane w koszty jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne. Inwestycją zaniechaną są zatem środki trwałe, które nie są kompletne ani zdatne do użytku.
Wydaje się, że przepisy nie pozostawiają tu żadnych wątpliwości. W praktyce jednak zdarzają się sytuacje, w których inwestycje są przerywane, jednakże niedokończona fabryka, magazyn albo plac zostają wykorzystane do zupełnie innych celów, niż pierwotnie zamierzano. Zdarza się również, że niedokończone budowy są wydzierżawione lub oddane w najem. Z kolei dzierżawca (lub najemca), nie dokończając takiej inwestycji, zaczyna wykorzystywać ją w swojej działalności do celów, do których środki trwałe w takim stanie są w pełni przydatne. Zakładając, że prawo budowlane i inne przepisy nie stoją temu na przeszkodzie, przez sam fakt rozpoczęcia eksploatacji środki te uzyskują status kompletnych i zdatnych do użytku. Co więcej, takie środki trwałe zaczynają przynosić przychód. Wówczas nie mamy już do czynienia z zaniechaniem, o którym mowa w przepisach, i takie środki trwałe mogą być amortyzowane.
Komentowany wyrok jest również kolejnym z serii orzeczeń poruszających kwestię prawidłowej dokumentacji kosztów. Z uwagi na przepisy updof i updop najistotniejsze dla zaliczenia danego wydatku do kosztów jest faktyczne jego poniesienie oraz związek z uzyskanym przychodem. Natomiast posiadanie faktury nie zawsze jest wystarczającym dowodem dla potwierdzenia charakteru danego wydatku. Nawet prawidłowo udokumentowanego wydatku, który w rzeczywistości nie został poniesiony, nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
