Przepisy podatkowe określają sposób w jaki firmy powinny w rachunku podatkowym ujmować wynagrodzenia pracowników, nawet tych bezpośrednio produkcyjnych. Koszty takich wynagrodzeń powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, a nie w momencie uzyskania przychodów ze sprzedaży.

Podział na bezpośrednie i pośrednie...

Przepisy podatkowe przewidują podział kosztów na koszty bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami. Koszty bezpośrednio związane z przychodami powinny być zasadniczo rozpoznane w okresie, w którym został osiągnięty odpowiadający im przychód. Natomiast koszty pośrednio związane z przychodami są zaliczane do kosztów podatkowych w dniu ich ujęcia w księgach rachunkowych. Jednocześnie, w stosunku do kosztów wynagrodzeń pracowników wprowadzono zasady, że stanowią one koszt podatkowy zasadniczo w miesiącu, za który są należne – pod warunkiem że zostały wypłacone w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. Podobne zastrzeżenie dotyczy składek na ubezpieczenie społeczne, które zostały odprowadzone od tych wynagrodzeń.

Niewątpliwie, do kosztów bezpośrednich zalicza się również koszty wynagrodzeń pracowników bezpośrednio produkcyjnych. Takie podejście do tematu jest jednak prawidłowe tylko dla potrzeb prawa bilansowego.

Przepisy podatkowe podchodzą do tego zagadnienia odmiennie. Koszty wynagrodzeń pracowników, nawet tych, którzy są bezpośrednio zaangażowani do produkcji określonego wyrobu czy usługi, nie powinny być bowiem odnoszone w koszty podatkowe w momencie kiedy zostanie osiągnięty przychód ze sprzedaży.

Spółka deweloperska realizująca inwestycje w zakresie budowy lokali mieszkalnych, biurowych i sklepów wielkopowierzchniowych przeznaczonych do sprzedaży wystąpiła w ostatnim czasie z wnioskiem o potwierdzenie swojego stanowiska dotyczącego tego zagadnienia. Część pracowników wnioskodawcy (np. architekci, inżynierowie) pracuje bezpośrednio przy realizacji konkretnych inwestycji. Zgodnie ze stanowiskiem spółki, koszty wynagrodzeń (w tym składek ZUS) pracowników bezpośrednio zaangażowanych w realizację budowy powinny zostać rozpoznane w momencie uzyskania przez wnioskodawcę przychodu ze sprzedaży mieszkań, czy lokali. Natomiast koszty wynagrodzeń innych pracowników, którzy nie są bezpośrednio związani z realizacją konkretnych inwestycji (np. pracownicy administracyjni) powinny być rozpoznawane, co do zasady, w miesiącu, za który wynagrodzenie jest należne.

...nie ma w tym przypadku znaczenia

W interpretacji indywidualnej z 8 sierpnia 2017 r. (0111-KDIB1-3.4010.180.2017.1.MST) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie zgodził się ze stanowiskiem podatnika. Zdaniem organu, w przypadku kosztów wynagrodzeń pracowników (a także kosztów składek ZUS) podział kosztów na bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami nie ma znaczenia dla określenia momentu zaliczenia wydatków w koszty podatkowe. W związku z tym koszty wynagrodzeń pracowników (zarówno pracowników administracyjnych, jak i specjalistów wykonujących konkretne inwestycje) powinny być zaliczane do kosztów podatkowych co do zasady w miesiącu, za który wynagrodzenie jest należne (pod warunkiem ich wypłaty we właściwym terminie). Na analogicznych zasadach zaliczeniu do kosztów podatkowych podlegają również składki ZUS płacone od tych wynagrodzeń.

W konsekwencji, firmy, które nie chcą narażać się fiskusowi, powinny koszty wynagrodzeń pracowników bezpośrednio produkcyjnych zaliczać do kosztów podatkowych już w miesiącach ponoszenia tych kosztów, a nie dopiero w momencie uzyskania przychodu ze zbycia produktów.

doradca podatkowy w DORADCA Zespół Doradców Finansowo-Księgowych Sp. z o.o.

podstawa prawna: art. 15 ust. 1 i 4–4h oraz art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. DzU z 2016 r. poz. 1888 ze zm.)