Dotychczas przepisy ustawy o podatku od towarów i usług (oraz przepisy Dyrektywy VAT i rozporządzeń dotyczących podatku od wartości dodanej) nie zawierały definicji legalnej usług dotyczących nieruchomości, przy czym jednocześnie regulacje te odwoływały się do tego pojęcia. Przykładem takiego odwołania jest art. 28e ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości. Przepis ten ustanawia szczególny sposób ustalania miejsca opodatkowania w odniesieniu do usług, które związane są z nieruchomościami. Jeżeli spełnione są warunki wyrażone w tym przepisie, to transakcję należy opodatkować w kraju, w którym położona jest nieruchomość. Nie ma wówczas zastosowania reguła ogólna, w myśl której przy świadczeniu usług między przedsiębiorcami miejsce opodatkowania transakcji ustala się w miejscu siedziby usługobiorcy.