To stanowisko dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wyrażone w niedawnej interpretacji indywidualnej (sygn. IPPB3/423-667/13-2/GJ). Z pytaniem do izby zwróciła się spółka, która w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej występowała do urzędu skarbowego, i przewiduje występowanie w przyszłości, z wnioskami o udzielenie ulg podatkowych. Polegają one na odroczeniu terminu płatności podatku, rozłożeniu zapłaty podatku na raty albo odroczeniu lub rozłożeniu na raty zapłaty zaległości podatkowej.
W takich sytuacjach, jeśli organ przychyla się do stanowiska zobowiązanego, ustala opłatę prolongacyjną, której stawka wynosi 50 proc. stawki odsetek za zwłokę.
Zdaniem pytającej spółki, kwota zapłaconej opłaty prolongacyjnej może być kosztem uzyskania przychodu. Z punktu widzenia fiskusa opłata jest rekompensatą za tymczasową rezygnację z egzekwowania należności podatkowej. Podatnik może ją natomiast utożsamiać z kosztem pożyczonego kapitału.
Spółka uznała, że charakter opłaty i okoliczności jej naliczania wskazują na jej związek z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Organ może przyznać ulgę, o którą występuje podatnik, m.in. w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem tego podatnika.
– Są to bardzo często przejściowe trudności w zachowaniu bieżącej płynności finansowej. Brak możliwości regulowania bieżących zobowiązań może być przyczyną utraty relacji handlowych, problemów prawnych (np. wskutek zaległości w spłacie wynagrodzeń pracowniczych) i w rezultacie prowadzić do utraty źródeł przychodów- twierdziła spółka. Ponadto, wnioskując o ulgę w spłacie zobowiązań publicznoprawnych chroni się przed odsetkami za nieterminowe ich regulowanie i kosztami egzekucji. Wydatki te zdecydowanie przewyższają wysokość opłaty prolongacyjnej. W związku z powyższym opłatę należy traktować jako pośredni koszt uzyskania przychodu, gdyż wiąże się z prowadzoną działalnością i służy zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.
Ponadto, załata opłaty prolongacyjnej nie jest przewidziana jako wyłączona z kosztów podatkowych. Nie odnosi się do niej art. 16 ust. 1 pkt 21, ani 16 ust. 1 pkt 54 ustawy o CIT. Pierwszy z tych przepisów odnosi się do odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowych wpłat należności budżetowych, natomiast drugi dotyczy opłat sankcyjnych należnych budżetowi państwa lub samorządów.
Izba w całości podzieliła stanowisko spółki.
