Tak wynika z interpretacji Izby Skarbowej w Katowicach z  23 sierpnia 2008 r. (IBPBI/2/423-633/ 13/MO).

Wnioskodawca – spółka będąca polskim rezydentem podatkowym, prowadzi działalność w zakresie wytwarzania części do produkcji silników samochodowych. Sprzedaż jest prowadzona na rynku polskim i rynkach zagranicznych. W związku z planowaną dostawą części na rzecz odbiorców zarejestrowanych we Włoszech, spółka zawarła z włoską spółką prowadzącą magazyn umowę na usługi przechowywania części i wydawania ich końcowym odbiorcom. Na potrzeby realizacji zamówień spółka przyjęła następujący scenariusz: części będą wysyłane z polskiego magazynu spółki do magazynu prowadzonego przez włoski podmiot. Następnie włoski podmiot będzie zobowiązany do magazynowania części, wydawania ich odbiorcom wskazanym przez spółkę, w niektórych sytuacjach dostarczania części odbiorcom pod wskazany adres, a także informowania spółki o odbiorze części przez odbiorców. Na potrzeby dostaw spółka zarejestrowała się dla celów VAT we Włoszech.

W związku z tym, spółka zwróciła się z pytaniem, czy zawarcie umowy z włoskim podmiotem na składowanie części w zagranicznym magazynie oraz ich przemieszczanie i dalsza sprzedaż na rzecz włoskich odbiorców będzie kreować zakład w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Włochami (dalej: UPO). Zdaniem wnioskodawcy, zawarcie umowy na przechowywanie części na terenie zagranicznego magazynu oraz ich dalsze wydawanie odbiorcom nie spowoduje uznania działalności spółki jako zagranicznego zakładu w rozumieniu UPO, z uwagi na jej pomocniczy i przygotowawczy charakter.

Organ uznał stanowisko spółki za prawidłowe.

Komentarz ekspertów

Edyta Winnicka Konsultantka w Dziale Prawnopodatkowym PwC

Agata Oktawiec doradca podatkowy, starszy menedżer w Dziale Prawnopodatkowym PwC

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska (w tym analizowana UPO z Włochami), opierają się na Modelowej Konwencji OECD. Zgodnie z tą Modelową Konwencją OECD za zagraniczny zakład uznaje się stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo jest prowadzona działalność gospodarcza przedsiębiorstwa. Instytucja zakładu zagranicznego może powstać również wskutek działań podejmowanych przez zależnego agenta, tj. osobę działającą w imieniu przedsiębiorstwa, która posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów za granicą w imieniu przedsiębiorcy.

Koncepcja zakładu zagranicznego jest o tyle istotna, że determinuje, gdzie i w jaki sposób zostaną opodatkowane zagraniczne zyski przedsiębiorstwa.

Jak wskazuje komentarz do Modelowej Konwencji OECD, za stałą placówkę uznaje się każde pomieszczenie służące do prowadzenia działalności, niezależnie od tego, czy przedsiębiorstwo posiada formalne prawo do dysponowania tym miejscem, czy też nie. Tym samym, zagraniczny skład (magazyn), do którego polski przedsiębiorca wywozi swoje towary w celu przechowywania oraz ich dalszego wydawania, ma zasadniczo charakter stałej placówki w świetle analizowanej UPO.

Jednocześnie, Modelowa Konwencja OECD przewiduje, że pewne rodzaje działalności zagranicznej nie kreują zakładu zagranicznego z uwagi na ich na przygotowawczy lub pomocniczy charakter. Zgodnie z omawianą UPO, zakład zagraniczny nie powstaje w przypadku, między innymi, użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub wydawania dóbr oraz towarów należących do przedsiębiorstwa.

W celu ustalenia, czy w danym przypadku nie powstaje zakład zagraniczny kluczowe jest ustalenie czy dana działalność ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy. Wskazówką może być działalność przedsiębiorstwa (centrali) wskazana, na przykład, w umowie spółki. Jeśli zakres działalność zagranicznej placówki pokrywa się znacząco z działalnością przedsiębiorstwa, to z uwagi na brak przesłanek do uznania jej funkcji pomocniczej, kreuje ona zakład zagraniczny.

W analizowanej interpretacji, zawarcie umowy z włoskim podmiotem na składowanie części w zagranicznym magazynie oraz ich przemieszczanie i dalsza sprzedaż na rzecz włoskich odbiorców spełnia definicję stałej placówki. Jednakże, porównując zakres zagranicznej działalności (tj. przechowywanie i wydawanie części do produkcji silników) z podstawowym biznesem spółki (produkcja części) można uznać, że ma ona charakter wyłącznie pomocniczy i przygotowawczy.

Dla porównania, gdyby wnioskodawca prowadził działalność w zakresie składowania części, to umowa na magazynowanie towarów z zagranicznym podmiotem mogłaby kreować zakład wnioskodawcy we Włoszech.

Warto również zaznaczyć, że omawianej sytuacji zakład mógłby również powstać, gdyby wnioskodawca zatrudniał we Włoszech pracowników odpowiedzialnych za nadzorowanie składowania części, ich wydawanie, dostawę, czy dodatkowo usługi posprzedażowe.

Reasumując, stanowisko Izby Skarbowej w Katowicach należy uznać za prawidłowe. Tym samym, omawiana interpretacja powinna zostać oceniona pozytywnie i korzystnie dla polskich podatników.

Na koniec warto również dodać, że polskie przepisy podatkowe rozróżniają „stałe miejsce prowadzenia działalności" na potrzeby VAT oraz „zakład zagraniczny" na potrzeby CIT. W praktyce, rejestracja za granicą na potrzeby VAT oraz posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności nie powinny być utożsamiane z zakładem zagranicznym (i vice versa). Każda zagraniczna działalność polskiego przedsiębiorcy powinna jednak zostać wnikliwie przeanalizowana z punktu widzenia CIT i VAT, gdyż może powodować dodatkowe obciążenia podatkowe za granicą.