Tak uznał dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, potwierdzając stanowisko spółki z o.o. handlującej nawozami (numer interpretacji: IPPB5/423-336/13-2/JO).
Przyjęty przez podatnika model sprzedaży opierał się na współpracy z dystrybutorami, którzy z kolei dostarczali produkty spółki do sklepów zaopatrujących indywidualnych klientów.
Podatnik uzgodnił z dystrybutorem plan sprzedaży, a jednym z jego elementów było nagradzanie sklepów osiągających określone progi obrotu. Gratyfikacja polegała na fundowaniu wycieczki i przekazywaniu bonusu kwotowego.
Rezerwacji dokonała spółka, a dystrybutor na jej zlecenie nabył wycieczkę od biura podróży i przekazał nagrodę sklepowi, który spełnił określone kryteria, tj. wyróżnił się wielkością sprzedaży w ciągu roku. Następnie dystrybutor obciążył spółkę kosztami nagrody, w tym kosztami przekazania bonusu kwotowego, który stanowił jej część.
Spółka zadała pytanie o rozliczenie w kosztach podatkowych środków przekazanych dystrybutorowi. Jej zdaniem stanowią one koszt podatkowy i pomniejszają przychód w momencie ich zaksięgowania, wydatków takich nie można bowiem przypisać do konkretnie określonych przychodów spółki.
– Zachęcenie sklepu do nabywania określonych towarów spółki od dystrybutora powoduje efekt w postaci zwiększonych zakupów (...). Związek przyczynowo-skutkowy między poniesionym kosztem wynikającym z faktury za wycieczkę oraz faktury za rozliczenie bonusu wystawionych przez dystrybutora na rzecz spółki a przychodem ze sprzedaży towarów spółki jest oczywisty – argumentowała spółka. Fiskus w całości zgodził się z tym stanowiskiem, uznając, że takie wydatki są kosztem uzyskania przychodu i że należy je traktować jako koszt pośredni, rozliczany w dacie poniesienia.
Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 4e ustawy CIT za dzień poniesienia ww. kosztu uzyskania przychodów wnioskodawca powinien uważać dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury – wyjaśniła izba skarbowa.
