Tak orzekł NSA 17 sierpnia 2012 r. (I FSK 1418/11).
Spółka sprzedaje produkowane przez siebie wyroby na rynek polski, rynek UE oraz na eksport. Przy eksporcie zdarzają się przypadki, w których spółka nie dysponuje ani komunikatem IE-599, ani dokumentem celnym potwierdzającym procedurę wywozu. W takiej sytuacji spółka rozpoznaje obowiązek podatkowy i wykazuje sprzedaż ze stawką VAT krajową już w miesiącu powstania obowiązku podatkowego, tj. w miesiącu dokonania eksportu.
W związku z tym spółka złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, zadając pytanie:
Czy w świetle art. 131 w zw. z art. 146 ust. 1 lit. a dyrektywy 112, spółka wobec braku dokumentów wymaganych ustawą o VAT postępuje prawidłowo opodatkowując eksport stawką krajową?
Organ podatkowy wydał postanowienie, w którym odmówił wydania interpretacji, uważając, że obowiązującym w Polsce prawem w zakresie VAT jest ustawa o VAT i rozporządzenia wykonawcze do niej. Na to postanowienie spółka wniosła skargę do sądu administracyjnego, w której zarzuciła organowi naruszenie art. 14b § 1 w zw. z art. 3 pkt 2 ordynacji podatkowej (dalej: OP) poprzez bezpodstawne uznanie, że przepisy dyrektywy 112 nie stanowią przepisów prawa podatkowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 6 maja 2011 r. (I SA/Łd 301/11)
uchylił postanowienie i uznał, że dyrektywa 112 znajduje się w katalogu przepisów prawa podatkowego wyznaczonego przez art. 3 pkt 2 OP w związku z art. 91 ust. 3
. Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną.
NSA, oddalając skargę, uznał, że organ ma obowiązek stosować ustawę w zgodzie z prawem wspólnotowym w celu zapewnienia temu prawu należytej efektywności. Ponadto sąd nawiązał do wyroku NSA z 11 marca 2010 r. (I FSK 61/09), w którym stwierdzono, że w pojęciu przepisów prawa podatkowego mieszczą się przepisy dyrektywy 112, a organ na wniosek zainteresowanego jest obowiązany wydać w jego indywidualnej sprawie interpretację w zakresie przepisów tej dyrektywy oraz ich implementacji do krajowych aktów prawnych normujących VAT.
—Andrzej Wapowski współpracownik Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte
Patryk Karczewski konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie)
Komentuje Patryk Karczewski, konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie)
Naczelny Sąd Administracyjny w analizowanym orzeczeniu potwierdził, że przepisy prawa wspólnotowego stanowią integralną część polskiego systemu prawa podatkowego.
Polska, wstępując do Unii Europejskiej, zobowiązała się do przyjęcia dorobku prawnego Unii Europejskiej (acquis communautaire), w tym także do implementacji postanowień dyrektyw unijnych. Oznacza to, że polskie przepisy, w tym podatkowe, muszą realizować postanowienia odpowiednich dyrektyw. Ponadto zgodnie z bogatym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w razie nieprawidłowej implementacji dyrektywy do krajowego porządku prawnego obywatel ma prawo do bezpośredniego powoływania się na brzmienie dyrektywy (tzw. zasada skutku bezpośredniego).
Możliwość występowania o interpretację indywidualną do ministra finansów ma na celu zapewnienie podatnikowi pewnego bezpieczeństwa prawnego w kwestii wykładni przepisów prawa podatkowego. W niniejszym orzeczeniu kluczowe było rozstrzygnięcie, co należy rozumieć pod pojęciem „przepisów prawa podatkowego”. Pojęcie to zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 2 OP. Zgodnie z tą definicją do przepisów podatkowych należy zaliczyć m.in. przepisy ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej.
Nie ulega wątpliwości, że traktat akcesyjny, na mocy którego Polska wstąpiła do Unii Europejskiej, jest umową międzynarodową. Na mocy jego postanowień Polska przyjęła również dorobek prawny UE, w tym przepisy podatkowe. Tym samym przepisy podatkowe wynikające z dyrektyw mieszczą się w pojęciu przepisów prawa podatkowego, o których mowa w art. 3 pkt 2 OP.
Uregulowania instytucji interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie zawierają jakiegokolwiek zawężenia pojęcia, o którym mowa w art. 3 pkt 2 OP. Co więcej, również wykładnia systemowa rozdziału 1a OP dotyczącego interpretacji przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że nie jest dopuszczalne ograniczenie możliwości uzyskania interpretacji jedynie do przepisów prawa polskiego.
Wynika to przede wszystkim z konieczności uwzględniania przez ministra finansów orzeczeń TSUE w przedstawianym stanowisku. To, że postanowienia dyrektywy VAT mogą być przedmiotem interpretacji, potwierdza także orzecznictwo (m.in. NSA w orzeczeniu z 11 marca 2010 r., I FSK 61/2009).
