Wynika to z art. 22e ustawy o PIT. Zgodnie z tym przepisem jeżeli podatnicy nabędą m.in. składniki majątku m.in. wymienione w art. 22a ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok, to są zobowiązani w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:
1. zaliczyć te składniki do środków trwałych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia,
2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia a kwotą odpisów amortyzacyjnych przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie (jeżeli różnica ta jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach);
3. stosować te stawki amortyzacji w całym okresie dokonywania odpisów;
4. wpłacić, do 20. dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie tych składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu rocznym. Odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych.
Błędne przewidywania co do okresu używania samochodu mają więc dla podatnik poważne konsekwencje: trzeba zapłacić odsetki za zwłokę i amortyzować samochód stawką liniową przy zastosowaniu 20-proc. stawki (nawet, gdy spełnia kryteria pozwalające na szybszą amortyzację). Skomplikowane są też same obliczenia związane z korektą. Jeśli więc istnieją wątpliwości co do okresu używania danego składnika majątku, wygodniej jest uznać go za środek trwały.
