[b]Tak wynika z interpretacji Izby Skarbowej w Poznaniu z 30 września 2010 r. (ILPB1/415-769/10-4/AG).[/b]
Podatnik prowadzący działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami kupił w latach 2006 – 2007 lokale mieszkalne. Wpisując je do ewidencji środków trwałych, chciał zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną wynikającą z art. 22j ust. 1 pkt 3 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?n=1&id=346580]ustawy o PIT[/link], jednak z powodu braku odpowiednich dokumentów potwierdzających, że przed ich nabyciem lokale były wykorzystywane co najmniej 60 miesięcy, nie mógł jej przyjąć.
Postanowił więc amortyzować lokale metodą liniową, stosując stawkę przewidzianą w art. 22i ust. 1 ustawy o PIT, tj. 1,5 proc. w skali roku.
Wymaganą dokumentację zdobył dopiero w późniejszym okresie, w związku z czym we wniosku o interpretację przepisów podatkowych pytał o możliwość korekty stawki amortyzacyjnej z 1,5 na 10 proc. Jego zdaniem ma do tego prawo, pod warunkiem dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty. Może również wystąpić do organu podatkowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w PIT.
Izba uznała, że to nieprawidłowe stanowisko. W uzasadnieniu podkreśliła, że w art. 22h ust. 2 ustawy o PIT określono zasadę, w myśl której podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, wybierają jedną z metod amortyzacji określoną w art. 22i – 22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji.
Następnie wybraną metodę stosuje się konsekwentnie do momentu pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Dlatego nie ma podstaw do korekty rocznego zeznania podatkowego i wystąpienia do organu podatkowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.
[i]Autorka jest konsultantką w Zespole Zarządzania Wiedzą PricewaterhouseCoopers[/i]
[ramka][b]Komentuje Joanna Skibicka, konsultantka w Dziale Prawnopodatkowy PricewaterhouseCoopers[/b]
Interpretację należy uznać za prawidłową. Zgodnie z przepisami ustawy o PIT jedną z metod amortyzacji należy wybrać przed rozpoczęciem amortyzacji danego środka trwałego. W praktyce oznacza to konieczność dokonania takiego wyboru w dniu wprowadzenia składnika majątku do ewidencji.
Wybraną metodę należy stosować do pełnego jego zamortyzowania.
Tym samym podatnik nie ma możliwości jej zmiany w trakcie użytkowania środka trwałego. Nie może także skorygować wysokości naliczonych odpisów amortyzacyjnych, zwłaszcza uwzględnionych w kosztach uzyskania przychodów.
Podstawową metodą amortyzacji jest metoda liniowa. Zakłada ona, że przez cały okres amortyzacji jest stosowana jedna stawka, określona w wykazie stawek amortyzacyjnych. Dla budynków i lokali mieszkalnych wynosi ona zaledwie 1,5 proc.
Jednak, jak mówi art. 22j ustawy o PIT, dla używanych lub ulepszonych środków trwałych pierwszy raz wprowadzonych do ewidencji podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne. W takiej sytuacji okres amortyzacji budynków, lokali i budowli nie może być krótszy niż dziesięć lat. Stawka amortyzacji może zatem wynieść nawet 10 proc.
Środek trwały uznaje się za używany, jeżeli podatnik wykaże, że przed nabyciem był wykorzystywany przez co najmniej 60 miesięcy.
Z ustawy o PIT wyraźnie wynika, że trzeba to wykazać na etapie wprowadzania środka trwałego do ewidencji oraz wyboru metody amortyzacji i wysokości stawki amortyzacyjnej, ponieważ nie są możliwe zmiany i raz wybrana metoda amortyzacji jest stosowana do pełnego zamortyzowania środka trwałego.
Potwierdzają to interpretacje organów podatkowych (oprócz omawianej także m.in. [b]pismo Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 27 czerwca 2005 r., DG/415-IX/37-7a/05) i wyroki NSA (np. z 19 sierpnia 2004 r., FSK 365/04).[/b]
Można przypuszczać, że kanwą dla pytania podatnika były wątpliwości pojawiające się w doktrynie na temat tego, czy możliwość przyjęcia indywidualnych stawek amortyzacyjnych (w art. 21j ustawy o PIT) należy uznać za odrębną metodę amortyzacji, która nie może być zmieniona, czy też przepis ten pozwala na zmianę stawek w ramach przyjętej metody amortyzacji liniowej.
Przeciwko temu opowiedział się NSA, wskazując, że ustawa o PIT nie reguluje zasad i terminów przechodzenia ze stawek z wykazu na indywidualne i odwrotnie, czyli zamiarem ustawodawcy było wyłączenie możliwości zmiany metody określonej w art. 22i na metodę z art. 22j. [/ramka]
