Tak uznał dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach (nr IBPB2/415-37/08/ASz/KAN-72/08).
Miejsko-gminny ośrodek kultury, który wystąpił o interpretację przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, chciał wiedzieć, czy do rozliczania zatrudnianych pracowników może zastosować koszty podatkowe w wysokości 50 proc.
Chodziło o tzw. pracowników działalności podstawowej – instruktora plastyka, instruktora tańca oraz pracowników zajmujących się redagowaniem i wydawaniem lokalnej gazety. Dotychczas, jak podkreślał wnioskodawca, wszystkim pracownikom naliczany był jednakowy podatek poprzez zastosowanie 19-proc. stawki podatku od przychodu pomniejszonego o koszty uzyskania (w tym roku 108,50 zł). Pracownicy ci jednak w swoje obowiązki mają wpisane czynności polegające na tworzeniu.
Instruktor plastyk maluje bowiem obrazy, wykonuje dekoracje czy stroiki na święta, a instruktor tańca uczy dzieci tańców ludowych i nowoczesnych, które potem przedstawiane są przy okazji różnych świąt lokalnych i państwowych. Inni piszą teksty do lokalnej gazety, a następnie zajmują się jej całkowitym wydaniem. A ponieważ, jak uznał wnioskodawca, pracownicy ci wykonują pracę twórczą, dotychczasowe ich rozliczanie było niewłaściwe. Ze względu właśnie na twórczy charakter ich pracy powinni mieć naliczany podatek od wynagrodzeń z zastosowaniem 50-proc. kosztów uzyskania przychodów.
Niestety, opinii tej nie podzielił organ podatkowy. W uzasadnieniu interpretacji dyrektor katowickiej Izby Skarbowej powołał się m.in. na art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT. Zgodnie z nim o zastosowaniu 50-proc. kosztów uzyskania przychodów decyduje fakt uzyskania przychodu z tytułu korzystania (lub rozporządzania) przez twórców z praw autorskich i przez artystów wykonawców z praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów.
Co więcej, jak zauważył organ podatkowy, aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego, musi mieć źródło w pracy człowieka (twórcy), stanowić przejaw działalności twórczej i posiadać indywidualny charakter. Tak stanowi bowiem art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jednolity tekst DzU z 2000 r., nr 80, poz. 904 ze zm.).
„W rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat” – wyjaśnia organ podatkowy.
Określenie „przejaw działalności twórczej” oznacza zaś każdy uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta jest spełniona, gdy – jak twierdzi dyrektor IS w Katowicach – mamy do czynienia z subiektywnie nowym wytworem intelektu. Cecha indywidualności przejawia się w samym procesie twórczym i oznacza oryginalność, niepowtarzalność. Dopiero więc po łącznym spełnieniu tych przesłanek można mówić o przysługujących twórcy prawach autorskich osobistych i majątkowych, w szczególności zaś o wynagrodzeniu za korzystanie z utworu.
O możliwości zatem zastosowania kosztów w wysokości 50 proc. mówi się wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokonuje rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu.