Jeśli będą chciały skorzystać z innej formy pomocy publicznej, powinny przedstawić zaświadczenie z urzędu skarbowego.

O jednorazowej amortyzacji mówi art. 16k ust. 7 – 12 ustawy o CIT oraz odpowiednio art. 22k ust. 7 – 12 ustawy o PIT. Czytamy w nich, że firmy w roku podatkowym, w którym rozpoczęły prowadzenie działalności gospodarczej, oraz tzw. mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej niektórych składników majątku. Chodzi o środki trwałe zaliczone do grup 3 – 8 KŚT, z wyłączeniem samochodów osobowych. Amortyzujemy je w roku podatkowym, w którym zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Limit takich odpisów to 50 000 euro rocznie (w 2008 r. jest to 188 000 zł).

Przez małego podatnika rozumie się przedsiębiorcę, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku VAT) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800 000 euro. Przeliczenia tej kwoty dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł. Tak więc w 2008 r. z jednorazowej amortyzacji skorzysta podatnik, którego przychody w 2007 r. nie przekroczyły 3 014 000 zł.

Jednorazowy odpis amortyzacyjny traktowany jest jako pomoc de minimis. Mówi o tym art. 22k ust. 10 ustawy o PIT oraz art. 16k ust. 10 ustawy o CIT. Udzielana jest ona w zakresie i na zasadach określonych w aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

Pomoc de minimis jest limitowana. Wynika to z ograniczenia wprowadzonego w art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998 /2006 z 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu do pomocy de minimis (DzUrz WE L 379/5 z 28 grudnia 2006 r.). I tak przez pomoc de minimis rozumiemy pomoc przyznaną temu samemu podmiotowi gospodarczemu w ciągu bieżącego roku budżetowego oraz dwóch poprzedzających go lat budżetowych, która nie przekroczy równowartości 200 000 euro.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (DzU z 2004 r. nr 123, poz. 1291 ze zm.) podmioty udzielające wsparcia mają obowiązek wydawania beneficjentowi zaświadczeń stwierdzających, że udzielona pomoc publiczna jest pomocą de minimis.

Z kolei rozporządzenie Rady Ministrów z 20 marca 2007 r. w sprawie zaświadczeń o pomocy de minimis i pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie (DzU nr 53, poz. 354) w § 4 ust. 1 mówi, że zaświadczenie wydaje się z urzędu w dniu udzielenia pomocy publicznej będącej pomocą de minimis, a w przypadku pomocy:

1) udzielanej na podstawie decyzji – wraz z tą decyzją w dniu jej wydania;

2) w formie ulgi podatkowej udzielanej na podstawie aktu normatywnego bez wymogu wydania decyzji – w terminie dwóch miesięcy od dnia udzielenia pomocy publicznej.Ponadto w ust. 2 czytamy, że beneficjent pomocy może wystąpić o wydanie zaświadczenia przed upływem terminu, o którym mowa w pkt 2.

W przypadku jednorazowej amortyzacji organ podatkowy wydaje zaświadczenie w terminie dwóch miesięcy od dnia udzielenia pomocy.Wzór zaświadczenia określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

Co w sytuacji, gdy podatnik skorzysta z jednorazowego odpisu i nie poinformuje o tym organu podatkowego? Ani ustawa o PIT, ani ustawa o CIT nie nakłada na niego obowiązku informowania organów podatkowych o korzystaniu z pomocy de minimis. Odsyłają jedynie do przepisów, w których obowiązek wydawania zaświadczeń nałożony został na organ udzielający pomocy. Ale warto to zrobić. Ubiegając się o inną pomoc, podatnik będzie musiał bowiem przedstawić też zaświadczenie z urzędu skarbowego.

Jeśli nie zgłosi w urzędzie, że jednorazowo zamortyzował majątek, a skorzysta z pomocy de minimis udzielonej mu przez inny organ, może przekroczyć limit 200 000 euro. Wówczas pomoc byłaby bezprawna i powinna być zwrócona wraz z odsetkami.

Autorka jest doradcą podatkowym i biegłym rewidentem w kancelarii Doradców i Audytorów KDA