Nowe prawo 2019: Jakie są skutki konwersji długu na kapitał zakładowy

Konwersja długu na kapitał w  poprzednich latach podatkowych nastręczała podatnikom wiele problemów natury praktycznej. Podstawowym było określenie czy owa konwersja stanowi wkład pieniężny czy niepieniężny. Ostatnie wyroki sądów administracyjnych pokazywały niekorzystną dla podatników interpretację przepisów. Jednym z nich jest wyrok z 15 maja 2018 r. (I SA/Gd 293/18), w którym WSA w Gdańsku określił, że: „»Wkład pieniężny« to przekazywana spółce w celu pokrycia kapitału zakładowego określona liczba znaków pieniężnych wnoszonych w gotówce albo też w formie transferu pieniądza bankowego, czy pocztowego. »Wkład niepieniężny« natomiast to przekazywane spółce w celu pokrycia kapitału zakładowego wartości majątkowe, które nie są pieniądzem (w szczególności zbywalne rzeczy lub prawa)".

Taka linia orzecznicza spowodowała, że podatnicy wnoszący wierzytelność własną w postaci wkładu niepieniężnego do spółki byli uprawnieni do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości udzielonej pożyczki (kredytu).

Czytaj też:

Jakie są podatkowe konsekwencje konwersji długu na kapitał - wyrok WSA w Krakowie

PIT CIT: jakie są skutki konwersji wierzytelności na udziały lub akcje

Część organów podatkowych oraz sądów administracyjnych nie podzielała jednak tego stanowiska odnoszącego się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości konwertowanej wierzytelności (np. wyrok WSA w Gliwicach z 10 kwietnia 2018 r., I SA/Gl 1282/17).

Do 2014 r. podatnicy mieli istotny problem z zakwalifikowaniem wspomnianego wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności własnej do kosztów uzyskania przychodów. Po nowelizacji art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy o CIT i dodaniu sformułowania „lub wytworzenie" pojawiały się pozytywne dla podatników interpretacje indywidualne prawa podatkowego. Brak klarownej regulacji w stosunku do wnoszonych na kapitał zakładowy wierzytelności własnych spowodował kształtowanie się niekorzystnej linii orzeczniczej sądów administracyjnych.

Od 1 stycznia br., na podstawie pkt 2a art. 15 ust. 1j ustawy o CIT w przypadkach gdy przedmiotem wkładu jest wierzytelność przysługująca wnoszącemu wkład niepieniężny z tytułu pożyczki (kredytu) uprzednio udzielonej przez ten podmiot spółce kapitałowej, przekazanej na rachunek płatniczy, nie wyższej jednak niż wartość wkładu z tytułu tej pożyczki (kredytu) określonej zgodnie z art. 12 ust.  1 pkt 7, podatnik ma prawo do ujęcia tej wierzytelności pożyczkowej w kosztach uzyskania przychodów. ?

podstawa prawna: art. 2 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2159)

podstawa prawna: art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U z 2018 r. poz. 1036 ze zm.)

Zdaniem autora

Radosław Graboś, prawnik w kancelarii GWW Tax

Nowa regulacja jest klarowniejsza

Ustawodawca daje podatnikowi klarowne narzędzie pozwalające na ujęcie w kosztach podatkowych wierzytelności własnych w przypadku wniesienia jej w postaci wkładu niepieniężnego do spółki kapitałowej. Nowa regulacja pokazuje w sposób jednoznaczny, że ustawodawca definiuje wniesienie wierzytelności pożyczkowej jako wkład niepieniężny. Zamyka to właściwie drogę do kwalifikacji aportów wierzytelności jako wkładów pieniężnych.

Dodatkowo, warunkiem koniecznym ujęcia w kosztach uzyskania przychodów jest wypłata pożyczki na rachunek płatniczy spółki. Oznacza to brak możliwości zakwalifikowania w kosztach podatkowych poprzednio potrąconych wzajemnych wierzytelności pomiędzy spółką a udziałowcami.