Taka reguła obowiązywał w latach 2007–2015, kiedy przedsiębiorcy realizowali wiele projektów inwestycyjnych i taka obowiązuje i będzie dalej stosowana w latach 2014-2022. Generalnie koszt zakupu nieruchomości jest kwalifikowany, jeżeli jest niezbędny do osiągnięcia celów projektu, ale wydatki z tym związane nie mogą przekraczać ustalonego limitu.
Zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania wydatków łączna kwota takich wydatków związana bezpośrednio z nabyciem nieruchomości, a więc w szczególności wydatków:
- poniesionych na nabycie nieruchomości zarówno zabudowanych, jak i niezabudowanych (w tym poniesionych na odszkodowania za przejęte nieruchomości),
- poniesionych na obowiązkowy wykup nieruchomości wynikający z ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania,
- poniesionych na nabycie prawa użytkowania wieczystego,
- poniesionych na nabycie innych tytułów prawnych do nieruchomości (np. ograniczone prawo rzeczowe: najem, dzierżawa, użytkowanie),
- przewidzianych przepisami prawa krajowego (np. dodatek za opuszczenie nieruchomości zabudowanej)
nie może przekraczać 10 proc. całkowitych wydatków kwalifikowanych projektu.
Od tej reguły istnieją wyjątki. I tak, w przypadku terenów poprzemysłowych oraz terenów opuszczonych, na których znajdują się budynki, limit ten wynosi 15 proc., a w przypadku instrumentów finansowych skierowanych na wspieranie rozwoju obszarów miejskich lub rewitalizację obszarów miejskich, bądź podobnych inwestycji w infrastrukturę mających na celu zróżnicowanie działalności na obszarach wiejskich, limit ten na poziomie inwestycji ostatecznego odbiorcy wynosi 20 proc.
