Znaki pozycyjne uznawane są za szczególnego rodzaju oznaczenia, lecz nie stanowią kolejnej kategorii przedstawieniowej, jak np. znaki słowne, graficzne lub przestrzenne. Zakres ochrony znaku pozycyjnego wynika z umiejscowienia pewnego obrazu lub kształtu w określonym położeniu na produkcie.
Zgłoszenie znaku pozycyjnego przez wskazanie konkretnego elementu oznaczenia, które ma podlegać ochronie w określonym położeniu na oznaczanym produkcie, a przy tym zanegowanie chęci uzyskania ochrony co do reszty oznaczenia, np. ze względu na jego opisowy charakter, stanowi swego rodzaju samoograniczenie żądanej ochrony. Takie zawężenie zakresu ochrony może wpływać pozytywnie na dystynktywność określonych elementów oznaczenia i być pomocne w ustaleniu zakresu ochrony znaków w trakcie badań przeprowadzanych przez urząd zarówno na etapie rejestracji, jak i po jej uzyskaniu. Poza tym niektóre elementy znaków przestrzennych, np. charakterystyczna rękojeść czy uchwyt, mogą być lepiej zobrazowane w zgłoszeniu lub w rejestrze, gdy towarzyszy im cały przedmiot, z którym faktycznie występują w obrocie handlowym.