Międzynarodowe Reguły Handlu Incoterms 2010 (International commercial terms) określają podział kosztów, ryzyka i obowiązków pomiędzy sprzedającym i kupującym, związanych z dostawą towaru w handlu międzynarodowym. Pomagają także w ustaleniu, która strona transakcji – eksporter czy importer – odpowiada za przejście procedury celnej i uzyskanie stosowanych dokumentów w handlu.
Są to kwestie zasadnicze dla eksportera i importera ze względu na koszty transportu, często na duże odległości i mają istotny wpływ na cenę towaru. Strony kontraktów międzynarodowych chętnie korzystają z tych reguł, gdyż jest to dla nich wygodniejsze niż negocjowanie krok po kroku wszystkich warunków dostawy towaru.
Reguły Incoterms funkcjonują już od kilkudziesięciu lat, a ostatnia ich wersja weszła w życie 1 stycznia 2011 r. Reguł Incoterms 2010 jest jedenaście. Reguły - EXW (Ex Works), FCA (Free Carrier), CPT (Carriage paid to), CIP (Carriage and insurance paid to), DAT (Delivered at terminal), DAP (Delivered at place) i DDP (Delivered duty paid) przeznaczone są dla wszystkich gałęzi transportu, a reguły FAS (Free alongside ship), FOB (Free on board), CFR (Cost and freight) i CIF (Cost, insurance and freight) są przeznaczone dla transportu morskiego i wodnego śródlądowego.
Każda z reguł inaczej określa obowiązki stron umowy. Na przykład w myśl reguły CFR obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru na statek w porcie załadunku, zaś od tego miejsca ryzyko przechodzi na kupującego, przy czym sprzedający nadal ma obowiązek zawrzeć umowę przewozu morskiego oraz ponieść koszty dostarczenia towaru do portu przeznaczenia. Z kolei zgodnie z regułą DAP obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru środkiem transportu i postawienie go do dyspozycji kupującego, gotowego do wyładunku, a od tego miejsca koszty oraz ryzyko, w tym także wyładunku, ponosi kupujący.
Sprzedający i kupujący, zamiast ustalać szczegóły dostawy, wybierają jedną z reguł i wpisują do umowy, zgodnie z warunkami której z nich nastąpi dostawa. Dzięki temu będzie jasne, do którego miejsca eksporter ma dostarczyć towar, jakie koszty związane z transportem ponosi, w którym momencie ryzyko związane z przewożonym towarem przechodzi z eksportera na importera i kto jest odpowiedzialny za procedury celne. Przy tym kupujący i sprzedający mają pewność, że w kontrakcie nie pominęli żadnych ważnych kwestii, które później mogłyby stanowić przedmiot sporu.
