Bianca Kücük pozwała swojego pracodawcę, kraj związkowy Nadrenia Północna Westfalia w Niemczech, o uznanie jej zatrudnienia za zawarte na czas nieokreślony. Była pracownikiem sekretariatu wydziału cywilnego w sądzie rejonowym w Kolonii przez 11 lat, dopóki 31 grudnia 2007 r. nie upłynął termin zawartej z nią 13. umowy na zastępstwo za kolejnych pracowników przebywających na urlopach macierzyńskich i wychowawczych.
W pozwie stwierdziła, że niemieckie przepisy pozwalają na zawieranie terminowych kontraktów tylko gdy jest to uzasadnione, np. gdy trzeba zastąpić pracownika, któremu urodziło się dziecko.
Stwierdziła jednak, że po 11 latach pracy na zastępstwo na kolejnych 13 umowach terminowych nie można już mówić o uzasadnionej przyczynie zawierania z nią takich umów, a jej zatrudnienie przekształciło się w bezterminowe. Jej zdaniem taki łańcuch umów narusza art. 5 ust 1 lit a porozumienia ramowego z 18 marca 1999 r. w sprawie pracy na czas określony, stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/ 70/ WE z 28 czerwca 1999 r. Przepis ten nakłada na kraje członkowskie obowiązek ograniczania umów na czas określony. Takie ograniczenia mogą dotyczyć czasu, dozwolonej liczby takich umów zawieranych z jedną firmą, czy też okoliczności, które je uzasadniają. Dla umów na zastępstwo niemieckie przepisy, podobnie jak polskie (art. 25 kodeksu pracy), nie przewidują jednak dodatkowych ograniczeń. Sprawa trafiła najpierw do Sądu Pracy w Kolonii, który odmówił uwzględnienia pozwu Bianki Kücük. Federalny Trybunał Pracy zdecydował się na wystąpienie do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem o wykładnię odpowiednich przepisów prawa Unii.
Trybunał w wyroku z 26 stycznia 2012 r. stwierdził, że tymczasowe zapotrzebowanie na zastępstwo za pracowników przebywających na urlopach związanych z rodzicielstwem może stanowić obiektywny powód uzasadniający zawieranie kolejnych umów na czas określony. Trybunał zastrzegł jednak, że sąd krajowy powinien ocenić tę sprawę z uwzględnieniem liczby tych umów i okresu zatrudnienia u tego samego pracodawcy.
sygnatura akt: C-586/10
