Ryczałt to jeden ze sposobów rozliczania podwyższonych kosztów zatrudniania niepełnosprawnych. Starający się o dofinansowania lub refundacje wykazują go ewentualnie w poz. 38 dokumentu INF-D-P lub 46 druku INF-U-P, jeśli okaże się wyższy od kosztów płacy. Kwotą bazową do jego wyliczenia jest minimalne wynagrodzenie za pracę obowiązujące w grudniu poprzedniego roku, czyli obecnie 936 zł. Ponadto ryczałt będzie zwiększony w przypadku pracowników, u których stwierdzono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe, epilepsję, lub pracowników niewidomych.
Kwotę ryczałtu ustalamy następująco:
- w zakładach pracy chronionej
90 proc. minimalnego wynagrodzenia – na osobę o znacznym stopniu niepełnosprawności,
70 proc. – o umiarkowanym,
40 proc. – o lekkim.
Do wartości tych doliczamy oczywiście 100 proc. składek na ubezpieczenia społeczne podlegających refundacji. Łączne kwoty ryczałtu i składek zwiększamy o 55 proc. minimalnego wynagrodzenia za osoby cierpiące na upośledzenie umysłowe, chorobę psychiczną lub epilepsję albo niewidome.
- na otwartym rynku
70 proc. kwoty ustalonej dla zakładu pracy chronionej,90 proc. na osoby, u których stwierdzono upośledzenie umysłowe, chorobę psychiczną lub epilepsję albo niewidome; nie uwzględniamy 55-proc. zwiększeń. Do ryczałtu doliczamy 100 proc. składek na ubezpieczenia społeczne podlegających refundacji.
Kwoty ryczałtu ustalamy proporcjonalnie do miesięcznego wymiaru czasu pracy osoby niepełnosprawnej. Przed wejściem w życie szacowaliśmy je niezależnie od wymiaru czasu pracy osoby niepełnosprawnej. Oznacza to, że do końca 2007 r. ryczałt przysługiwał w pełnej kwocie nawet na takiego pracownika niepełnosprawnego, który pozostawał w zatrudnieniu choćby jeden dzień w miesiącu.
Autorka jest dyrektorem ds. dofinansowań w Ogólnopolskiej Bazie Pracodawców Osób Niepełnosprawnych
