W Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej ewidencjonuje się osoby podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Jak pokazała praktyka ewidencja ta zawiera luki utrudniające prowadzenie działalności gospodarczej oraz dochodzenie roszczeń od nierzetelnych kontrahentów.
Zgodnie z art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z 2 lipca 2011 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. DzU z 2010 r. nr 220, poz. 1447 ze zm.) Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej (dalej: CEIDG) udostępnienia wszystkie zawarte w niej dane, z wyjątkiem numeru PESEL, daty urodzenia oraz adresu zamieszkania (chyba że adres ten jest jednocześnie adresem miejsca, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza). Pojawiają się głosy, że powyższy przepis w poważnym stopniu ogranicza dochodzenie od przedsiębiorcy wymaganych od niego roszczeń i wierzytelności.
W interpelacji poselskiej (nr 95) dotyczącej tej sprawy zapytano ministra gospodarki, czy resort gospodarki planuje zmianę art. 37 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.
W odpowiedzi na interpelację Ministerstwo Gospodarki wskazało, że adres zamieszkania przedsiębiorcy jest daną szczególnie chronioną w ustawie ze względu na to, że dotyczy sfery życia prywatnego przedsiębiorcy. Powszechny i niekontrolowany dostęp do tej danej poprzez internet - a taki właśnie dostęp zapewnia CEIDG - mógłby znacznie ułatwić posługiwanie się tą daną do czynów niezgodnych z przepisami obowiązującego prawa, zagrażających bezpieczeństwu przedsiębiorcy i jego rodziny.
W ocenie resortu gospodarki art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie tworzy luki prawnej w zakresie dochodzenia od przedsiębiorców będących osobami fizycznymi roszczeń z tytułu wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. CEIDG udostępnia informacje o firmie przedsiębiorcy oraz dane adresowe wszystkich miejsc, w których przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą, w tym adres do doręczeń. Dane te, zgodnie z art. 33 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, podlegają domniemaniu prawdziwości.
Art. 126 § 2 kodeksu postępowania cywilnego, który dotyczy sądowego etapu dochodzenia roszczeń nakazuje w pierwszym piśmie procesowym (w pozwie) oznaczyć miejsce zamieszkania m.in. przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną. Ministerstwo Gospodarki przyznało, że nieujawnianie adresu zamieszkania w CEIDG może zatem stanowić utrudnienie w prawidłowym sformułowaniu pisma procesowego. Jednak, zdaniem resortu gospodarki, nie uniemożliwia to dochodzenia sądowego dochodzenia roszczeń, ponieważ CEIDG nie jest jedynym źródłem informacji w tym zakresie. Są nim m.in. urzędy gminne prowadzące sprawy meldunkowe. Adres zamieszkania stron zobowiązania może być tym stronom znany także z treści umów przez nich zawartych w zakresie, w jakim umowy te określają strony.
Ministerstwo Gospodarki stwierdziło jednak w rezultacie, że rozważy zmianę art. 126 § 2 k.p.c. w zakresie, w jakim dotyczy on formułowania pierwszego pisma procesowego w sprawie przeciwko przedsiębiorcy zewidencjonowanemu w CEIDG. W ocenie Ministerstwa Gospodarki wystarczające byłoby wskazywanie w piśmie procesowym miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pod tym adresem jest możliwe skuteczne doręczenie przedsiębiorcy pisma procesowego. Byłoby także wystarczające do prawidłowego określenia właściwości sądu. Potwierdza to treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 1995 r., sygn. III CZP 148/94, w której Sąd Najwyższy orzekł, że powództwo o roszczenie majątkowe skierowane przeciwko osobie fizycznej prowadzącej ewidencjonowaną działalność gospodarczą związane z tą działalnością wytoczyć można przed sądem, w którego okręgu znajduje się miejsce prowadzenia działalności.
