[b]Przyjęłam ponownie pracownika, który ma orzeczenie komisji lekarskiej ds. inwalidztwa i zatrudnienia z 14 października 1998 r., przyznające mu na stałe III grupę inwalidztwa z rozpoznaniem padaczka z charakteropatią. Prosiłam go o dostarczenie zaświadczenia od lekarza specjalisty o jego chorobie, ale okazało się, że od dnia uzyskania orzeczenia nie bywa u lekarza i takiego zaświadczenia nie przyniesie. Czy w tej sytuacji mogę uznać go za niepełnosprawnego ze schorzeniem specjalnym i uzyskiwać podwyższone dofinansowanie? [/b]
Przedstawione przez pracownika orzeczenie nie jest podstawą do zaliczenia go do osób niepełnosprawnych. Zostało bowiem wydane po 1 stycznia 1998 r.
Tylko orzeczenia sprzed tej daty stwierdzające III grupę inwalidzką są nadal ważne i mogą zostać przełożone na stopień lekki niepełnosprawności.
Od 1 stycznia 1998 r. podstawą do uznania osoby za niepełnosprawną w rozumieniu [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=6790954099A80F11B645953492F73871?id=257066]ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (DzU z 2008 r. nr 14, poz. 92 ze zm.[/link], dalej ustawa o rehabilitacji) jest wyłącznie orzeczenie wydane przez powiatowy lub wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności lub orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Orzeczenia innych organów (np. KRUS, wojskowych komisji lekarskich lub komisji lekarskich MSWiA) wydane po 31 grudnia 1997 r. nie stanowią podstawy do uznania osoby za niepełnosprawną w rozumieniu ustawy o rehabilitacji.
Oznacza to, że czytelniczka powinna poprosić pracownika, aby złożył wniosek o ponowne orzeczenie, np. do powiatowego zespołu orzekającego, jeśli ma być zaliczony do osób niepełnosprawnych.
[i]Autorka jest dyrektorem ds. dofinansowań w firmie Ogólnopolska Baza Pracodawców Osób Niepełnosprawnych[/i]
