Mimo że w wypadku umowy o pracę obowiązki płatnika są podobne, jak w przypadku obywateli polskich, nie zawsze warto korzystać z tej właśnie formy zatrudnienia obcokrajowca.
Umowa o pracę nie będzie korzystna, gdy cudzoziemiec świadczący usługi w Polsce ma miejsce zamieszkania zarówno w Polsce, jak i w innym kraju, co udokumentuje certyfikatem rezydencji wystawionym przez zagraniczną administrację podatkową.
Jedynie umowa-zlecenie może wówczas gwarantować zwolnienie wynagrodzenia z podatku dochodowego w Polsce, a tym samym zminimalizować zakres obowiązków płatnika (pod warunkiem że odpowiednie regulacje zostały zawarte w stosownej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Polską i krajem miejsca zamieszkania cudzoziemca).
Również jeśli obcokrajowiec nie ma miejsca zamieszkania w Polsce, to przy np. umowie o dzieło, o ile odpowiednia umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania tak stanowi, uzyskane przez niego wynagrodzenie (po przedłożeniu płatnikowi certyfikatu rezydencji) w ogóle może nie podlegać PIT w Polsce.
W przypadku natomiast umowy o pracę wykonywanej w Polsce przez obcokrajowca wynagrodzenie wypłacone przez polskiego przedsiębiorcę będzie opodatkowane w naszym kraju.
Sytuacja diametralnie się zmieni, gdy usługi zostaną wykonane za granicą. Wówczas jedynie umowa o pracę może zwolnić polskiego przedsiębiorcę z obowiązku opodatkowania wynagrodzenia wypłaconego obcokrajowcowi (niemającemu miejsca zamieszkania w Polsce).
[ramka][b]Kiedy dana osoba ma miejsce zamieszkania w Polsce[/b]
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się (zgodnie z art. 3 ust. 1a [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=80474]ustawy o PIT[/link]) osobę fizyczną, która:
- posiada tu [b]centrum interesów osobistych lub gospodarczych[/b] (ośrodek interesów życiowych); należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, majątek, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem; lub
- [b]przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym[/b] (chodzi tu o łączną liczbę dni pobytu w Polsce, liczonych w danym roku kalendarzowym, a nie w okresie dowolnych 12 miesięcy; przepis ten nie wymaga, aby okres ten był ciągły; owe 183 dni mogą być zsumowane podczas kilku pobytów w Polsce w danym roku podatkowym).
Obie te przesłanki mają charakter rozłączny. Wystarczające jest spełnienie choćby jednej z nich, aby uznać, że podatnik ma miejsce zamieszkania w Polsce.
Przepisy ustawy definiujące miejsce zamieszkania stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska (art. 4a ustawy o PIT).
Zgodnie z konwencją modelową OECD w razie posiadania miejsca zamieszkania w obu państwach status osoby fizycznej rozstrzyga się kolejno według następujących zasad:
- stałe miejsce zamieszkania,
- ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
- miejsce, w którym osoba zwykle przebywa (najczęściej dłużej niż 183 dni),
- obywatelstwo (jeżeli jest obywatelem obu państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe władze umawiających się państw rozstrzygają tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia).[/ramka]
