Wiedza dla profesjonalistów w nowym PRO.RP.PL
Zyskaj dostęp do najnowszych raportów, analiz, orzeczeń, prognoz i komentarzy niezbędnych w Twojej codziennej pracy, przygotowanych przez ekspertów Rzeczpospolitej.
Arkadiusz Turczyn: Polska jurysdykcja karnoprawna
Podejmując rozważania w przedmiocie polskiej jurysdykcji karnoprawnej, należy mieć na względzie chociażby regulacje z art. 5 k.k. o zasadzie terytorialności, art. 6 k.k. odnoszącego się do czasu i miejsca popełnienia czynu zabronionego, art. 109 k.k. normującego zasadę narodowości podmiotowej, art. 110 k.k. co do odpowiedzialności cudzoziemca, art. 111 k.k. w zakresie warunku podwójnej przestępności, art. 112 k.k. wprowadzającego zasadę bezwzględnego stosowania ustawy polskiej czy art. 113 k.k. normującego ściganie przestępstwa na mocy umów międzynarodowych (jak to ujęto w orzecznictwie – zasadę represji wszechświatowej, zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 27 kwietnia 2016 r., II AKa 45/16, LEX nr 2268989).
Zgodnie z art. 5 k.k. i wyrażoną w tym przepisie zasadą terytorialności, polskiej ustawie karnej podlegają wszystkie czyny zabronione popełnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na polskim statku wodnym lub powietrznym, bez względu na obywatelstwo sprawcy lub brak jakiegokolwiek obywatelstwa. Czyn zabroniony uważa się za popełniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo na polskim statku wodnym lub powietrznym, jeżeli sprawca tam działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdy tam skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić – art. 6 § 2 k.k. Ustawodawca w art. 6 § 2 k.k. przyjął zasadę „wielomiejscowości” popełnienia czynu zabronionego. Za miejsce popełnienia przestępstwa uważa się więc także miejsce, w którym skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił, i miejsce, w którym skutek według zamiaru sprawcy miał nastąpić. Przyjęcie tej zasady znacznie rozszerza polską jurysdykcję. Przy czym określenie miejsca czynu zabronionego przyjęte w przywołanym przepisie odnosi się do wszystkich postaci współdziałania w dokonaniu czynu zabronionego, skoro użyto w nim pojęcia „sprawca” w najszerszym tego słowa znaczeniu. Jeżeli w części ogólnej k.k. poza rozdziałem II, użyto pojęcia „sprawca”, to odnosi się ono nie tylko do osoby realizującej samodzielnie znamiona czynu zabronionego, ale i do innych postaci sprawczego współdziałania (postanowienie SN z 17 września 2014 r., V KK 204/14, orzecznictwo SN dostępne na www.sn.pl, poza indywidualnie wskazanymi źródłami, z odwołaniem się do: A. Zoll w: K. Buchała, A. Zoll, Kodeks karny Część ogólna, Zakamycze, 1998, s. 170).
Pozostało 80% artykułu
