Arkadiusz Turczyn: Polska jurysdykcja karnoprawna

Zgodnie z art. 5 k.k. i wyrażoną w tym przepisie zasadą terytorialności, polskiej ustawie karnej podlegają wszystkie czyny zabronione popełnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na polskim statku wodnym lub powietrznym, bez względu na obywatelstwo sprawcy lub brak jakiegokolwiek obywatelstwa. Czyn zabroniony uważa się za popełniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo na polskim statku wodnym lub powietrznym, jeżeli sprawca tam działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdy tam skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić – art. 6 § 2 k.k. Ustawodawca w art. 6 § 2 k.k. przyjął zasadę „wielomiejscowości” popełnienia czynu zabronionego. Za miejsce popełnienia przestępstwa uważa się więc także miejsce, w którym skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił, i miejsce, w którym skutek według zamiaru sprawcy miał nastąpić. Przyjęcie tej zasady znacznie rozszerza polską jurysdykcję. Przy czym określenie miejsca czynu zabronionego przyjęte w przywołanym przepisie odnosi się do wszystkich postaci współdziałania w dokonaniu czynu zabronionego, skoro użyto w nim pojęcia „sprawca” w najszerszym tego słowa znaczeniu. Jeżeli w części ogólnej k.k. poza rozdziałem II, użyto pojęcia „sprawca”, to odnosi się ono nie tylko do osoby realizującej samodzielnie znamiona czynu zabronionego, ale i do innych postaci sprawczego współdziałania (postanowienie SN z 17 września 2014 r., V KK 204/14, orzecznictwo SN dostępne na www.sn.pl, poza indywidualnie wskazanymi źródłami, z odwołaniem się do: A. Zoll w: K. Buchała, A. Zoll, Kodeks karny Część ogólna, Zakamycze, 1998, s. 170).