Kodeks pracy nigdy nie nakazywał, aby pracodawcy wypłacali wynagrodzenie w polskich złotych. Obowiązek taki wynikał jednak z zasady walutowości zawartej w art. 358 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=86F27ADE2102E1D67842E76D535F1BD1?id=70928]kodeksu cywilnego[/link] – została ona zniesiona na początku 2009 r.
Obowiązujące przepisy pozwalają już każdemu polskiemu pracodawcy i zatrudnionemu na określenie wysokości pensji w dowolnej walucie. Należy jednak pamiętać, że cały czas pozostają w mocy przepisy o minimalnym wynagrodzeniu w złotych polskich.
A zatem nawet pensja, która ma być wypłacana w euro, USD czy jakiejkolwiek innej walucie, powinna być ustalona w taki sposób, aby po przeliczeniu na polskie złote nie wynosiła mniej niż obowiązująca w Polsce płaca minimalna.
Warto też mieć na uwadze, że jeśli pracodawca zdecyduje się wypłacać pensję w obcej walucie, musi w zakładowym prawie pracy określić sposób i termin wypłaty poborów. Jeśli umówi się z pracownikiem na wynagrodzenie w innej walucie, to – w zależności od ich woli wyrażonej w umowie – może być ono wypłacane do rąk pracownika lub na jego rachunek bankowy.
Termin wypłaty wynika natomiast wprost z [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=AE89BF528781D2C42167CAF23691862B?id=76037]kodeksu pracy[/link] albo z regulaminu obowiązującego u danego pracodawcy.
Od niego też zależy kurs, po jakim zostanie wypłacona pensja. Zgodnie z art. 358 § 2 k.c. wartość waluty obcej określa się według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z dnia wymagalności roszczenia, czyli z dnia faktycznej wypłaty.
To oznacza, że jeśli pracodawca umówił się z podwładnym, że ten będzie dostawał pensję w walucie obcej, ale przeliczonej na złotówki, to taka transakcja powinna być policzona według kursu z dnia faktycznej wypłaty.
Gdyby pracodawca nie dotrzymał terminu wypłaty w walucie obcej, pracownik może oprócz dochodzenia odsetek żądać od niego wypłaty pensji w złotówkach według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z dnia, w którym dokonana jest zapłata, jeśli uzna, że to jest dla niego korzystniejsze.
[i][b]Podstawa prawna:[/b]
– art. 358 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=86F27ADE2102E1D67842E76D535F1BD1?id=70928]kodeksu cywilnego (DzU z 1964 r. nr 16, poz. 93 ze zm.)[/link][/i]
