Starsi pracownicy są często przyzwyczajeni do otrzymywania pensji do ręki i niechętnie korzystają z usług bankowych. Pracodawcy zaś zwykle wolą przekazywać wynagrodzenia na konta podwładnych.

Zasady wypłacania wynagrodzeń określa art. 86 kodeksu pracy (k.p.). Po pierwsze zasadą jest, że pracodawca wypłaca wynagrodzenie w formie pieniężnej. Dopełnia tego obowiązku, jeśli przekazuje płacę w polskich banknotach, ale też gdy przekazuje pieniądze na konto pracownika w banku. W innej formie może być wypłacone tylko częściowo i tylko wtedy, gdy przewidują to ustawowe przepisy lub układ zbiorowy pracy.

Po drugie wynagrodzenie musi być spełnione do rąk pracownika. W inny sposób (np. przelewem na konto, przekazem pocztowym) tylko wtedy, gdy tak mówi układ zbiorowy pracy lub pracownik wyrazi uprzednio na to zgodę.

Jeśli są regulacje układowe i przewidują one przelewanie wynagrodzenia na konto, to pracownik musi się im podporządkować. Powinien wtedy jedynie podać numer rachunku bankowego swemu pracodawcy.

W większości firm takich regulacji nie ma, a w innych zakładowych przepisach ich wprowadzać nie wolno. W takich firmach można przekazywać wynagrodzenia w inny sposób – czyli przede wszystkim przelewem na konto – ale tylko wówczas, gdy pracownik wyrazi na to pisemną zgodę. Ta zaś zależy wyłącznie od jego woli.

Pamiętajmy, że pracodawca nie może wprowadzić w regulaminie pracy treści, która mówiłaby, że dopuszczalne jest ustne wyrażenie zgody na przekazywanie pieniędzy na konto. Takie postanowienie jest nieważne jako mniej korzystne dla pracownika niż przepis ustawy. Art. 86 §3 k.p. ma bowiem charakter bezwzględnie obowiązujący. Tak wynika z [b]wyroku Sądu Najwyższego z 24 września 2003 r. (I PK 324/02).[/b]

Jeśli pracownik zgodzi się na przekazywanie mu wypłaty na konto, to pracodawca musi zadbać, aby w dniu wypłaty podwładny mógł podjąć pieniądze. Koszty przelewu obciążają pracodawcę.