Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną fiskusa, który spierał się z podatnikiem o podatkowe skutki złożenia do depozytu sądowego.
Konkretnie chodziło o wykładnię przepisów o VAT. We wniosku o interpretację spółka wyjaśniła, że w związku z działalnością dostarczono do niej towary, na które zostały wystawione faktury. Kwoty wynikające z faktur zostały jednak zajęte w wyniku egzekucji. Komornik sądowy zawiadomił spółkę o dokonaniu zajęcia wierzytelności z tytułu „wszelkich rozliczeń" na podstawie tytułu wykonawczego, tj. wyroku sądu.
Spółka podkreśliła, że komornik zobowiązał ją do nieuiszczania dłużnikowi należnego świadczenia i złożenia go bezpośrednio na rachunek bankowy organu egzekucyjnego. Jednocześnie wystawca faktur wezwał ją do zapłaty.
Ostatecznie ze względu na wątpliwości, kto jest wierzycielem, spółka część należności postanowiła złożyć do depozytu sądowego. Przedłużające się postępowanie sądowe w tej sprawie zbiegło się jednak z upływem 150 dni od terminu płatności określonego na wystawionych fakturach. Firma zapytała, czy złożenie do depozytu sądowego należy uznać za uregulowanie należności i czy w konsekwencji nie jest zobowiązana do korekty odliczonego VAT z faktur, tj. ulgi na złe długi.
Fiskus przyznał, że złożenie świadczenia do depozytu sądowego jest jedną z form spełnienia świadczenia. Za istotne uznał jednak w sprawie to, że w toku kontroli instancyjnej sąd oddalił wniosek o zezwolenie na złożenie do depozytu, co stanowi o jego bezskuteczności. I wymusza korektę VAT.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał jednak, że cofnięcie zgody na depozyt nie miało w sprawie znaczenia. Racji urzędnikom nie przyznał też NSA. Jak podkreślała sędzia sprawozdawca Maja Chodacka, w spornej sprawie pieniądze złożone do depozytu nie wróciły do dłużnika. Poprzez złożenie do depozytu sądowego dochodzi bowiem do uregulowania należności, właśnie pod warunkiem, że pieniądze nie zostaną wycofane przez składającego. Wyrok jest prawomocny.
sygnatura akt: I FSK 1867/15
