Do niedawna przepisy regulujące kwestie dotyczące dochodów nieujawnionych były bardzo nieprecyzyjne i lakoniczne, a przez to niezgodne z podstawowymi zasadami poprawnej legislacji prawa podatkowego. Nie chroniły one zatem praw podatnika w odpowiedni sposób, a organy wykorzystywały ten fakt, prowadząc postępowania. Upływ czasu, a także inne niezależne od podatnika czynniki (np. śmierć lub wyjazd świadka, brak dokumentów z uwagi na upływ terminu ich obowiązkowego przechowywania przez inne podmioty typu banki itp.) często znacznie utrudniały lub wręcz uniemożliwiały wykazanie przez podatnika, że wszedł w posiadanie środków w sposób akceptowany przez organy. Takim praktykom sprzyjała także profiskalna wykładania przepisów stosowana przez sądy, szczególnie w zakresie środków dowodowych i sięgania przez urzędników fiskusa do własnej praktyki w postępowaniu dowodowym.