Tak wynika z interpretacji Izby Skarbowej w Katowicach z 17 czerwca 2013 r. (IBPBI/2/ 423-342/13/MO).
Spółka polska nabywa usługi doradcze od kontrahenta z Francji. Podmiot polski został poinformowany przez kontrahenta, że od 13 czerwca 2012 r. certyfikat rezydencji podatkowej w formie papierowej został, co do zasady, zastąpiony we Francji dokumentem udostępnianym wyłącznie w wersji elektronicznej. W związku z tym kontrahent może dostarczyć polskiej spółce certyfikat rezydencji wyłącznie w formie pliku elektronicznego bądź jego wydruku.
Spółka polska zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem, czy certyfikat wydany w formie elektronicznej stanowi wystarczające udokumentowanie miejsca siedziby podatnika, a tym samym pozwala na zastosowanie zwolnienia z opodatkowania dochodu na podstawie postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Francją. Spółka polska stanęła na stanowisku, że certyfikat w formie elektronicznej, jako jedyny dokument udostępniany przez francuskie organy podatkowe w celu potwierdzenia miejsca rezydencji francuskiej spółki, będzie wystarczającym dowodem uprawniającym do zastosowania zwolnienia lub preferencyjnej stawki CIT wynikającej z tej umowy.
Organ uznał stanowisko podatnika za prawidłowe. Jednocześnie podkreślił, że ani definicja ustawowa certyfikatu wskazana w ustawie o CIT, ani odpowiednie przepisy ordynacji podatkowej nie przewidują jego jednolitej formy. Organ wskazał natomiast, że certyfikat rezydencji jest oryginalnym dokumentem urzędowym, który powinien posiadać określone cechy.
Po pierwsze, ze względu na urzędowy charakter, certyfikat rezydencji musi być wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej. Po drugie, dokument ten powinien wskazywać dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu. Ponadto certyfikat powinien zawierać stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby. ?
Wiktor Samborowski konsultant w Dziale Prawnopodatkowym PwC
Komentuje Wiktor Samborowski, konsultant w Dziale Prawnopodatkowym PwC
Wypłaty niektórych należności na rzecz zagranicznych kontrahentów obejmujących m.in: dywidendy, należności licencyjne czy odsetki wymagają dla skorzystania z preferencyjnej stawki lub zwolnienia z podatku u źródła udokumentowania rezydencji podatkowej odbiorcy certyfikatem rezydencji. Brak precyzyjnych przepisów wskazujących na formę certyfikatu rezydencji powoduje wiele wątpliwości po stronie płatników, którzy odpowiadają za obliczenie, pobranie oraz wpłacenie we właściwym terminie podatku u źródła.
Komentowana interpretacja Izby Skarbowej w Katowicach potwierdza kształtującą się w ostatnich latach linię interpretacyjną organów podatkowych co do możliwości zastosowania certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej, w przypadku braku możliwości uzyskania tego dokumentu w wersji papierowej.
Możliwość zastosowania certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej (w przypadku braku innej formy w danym państwie) została potwierdzona m. in. w interpretacjach Izby Skarbowej w Warszawie z 1 lipca 2011 r. (IPPB4/415-319/11-6/SP) oraz z 29 stycz- nia 2013 r. (IPPB4/415-319/11/13-10/ /S/SP), a także w interpretacji Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 października 2011 r. (ILPB4/423-264/11-2/ŁM). Kwestią nadal otwartą wydaje się jednak sytuacja, w której organ administracji podatkowej wystawia certyfikaty rezydencji zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej.
W mojej ocenie na problem uznania certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej należy spojrzeć w sposób szerszy, tj. jako problem akceptacji przez polskie organy podatkowe certyfikatu jako dokumentu urzędowego obcego państwa. Polski ustawodawca definiuje certyfikat rezydencji w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, jako zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika. Izba Skarbowa w Katowicach słusznie podkreśliła, że przywołana definicja nadaje kilka istotnych cech przedmiotowemu certyfikatowi, bez wskazania jednak jego ujednoliconej formy.
W tym miejscu należy odwołać się do przepisów ogólnych. Zgodnie z art. 180 § 1 ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dodatkowo jej art. 194 § 1 wskazuje, że dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.
Podsumowując, biorąc pod uwagę definicję certyfikatu rezydencji zawartą w ustawie o CIT oraz powołane przepisy ordynacji podatkowej, należy stwierdzić, że w przypadku, gdy certyfikat rezydencji zostanie wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej (będzie miał charakter urzędowy) oraz będzie zawierał wskazane przepisami ustawy o CIT informacje o podatniku, to będzie on dawał prawo do zastosowania zwolnienia lub preferencyjnej stawki podatku u źródła.
Polska spółka będąca płatnikiem podatku u źródła powinna więc zwracać uwagę, aby posiadany przez nią certyfikat rezydencji został wydany w formie, która uznawana jest w państwie zagranicznego podatnika za dokument urzędowy.
