Tak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 kwietnia 2008 r. (sygn. III SA/Wa 149/08).
W tej sprawie urząd skarbowy wszczął postępowanie podatkowe dotyczące prawidłowości rozliczeń VAT za kilka miesięcy 2005 r. Spółka uznała, że powinno być ono zawieszone, i wystąpiła z odpowiednim wnioskiem. Powołała się na art. 201 § 1 pkt 2 ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem organ podatkowy zawiesza postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Spółka wskazała, że jeden z polskich sądów wystąpił do ETS o zbadanie, czy polskie przepisy o sankcji są zgodne z dyrektywą w sprawie VAT.
Urząd skarbowy nie zawiesił postępowania, bo ETS odmówił odpowiedzi. Stało się tak dlatego, że pytanie dotyczyło okresu sprzed wstąpienia Polski do UE.
W odwołaniu spółka wskazała na kolejne pytanie w tej sprawie – tym razem dotyczy ono rozliczeń po 1 maja 2004 r. Izba Skarbowa w Warszawie jednak odmówiła, uznawszy, że art. 201 § 1 pkt 2 ordynacji nie dotyczy pytań o zgodność polskich przepisów z prawem wspólnotowym.
– Nie można się z tym zgodzić. Jest to niewątpliwie zagadnienie prejudycjalne. Odpowiedź na nie będzie przecież wiążąca i niewątpliwie może mieć wpływ na rozstrzygnięcie w tej sprawie. Świadczy o tym fakt, że sądy w podobnych sytuacjach zawieszają postępowanie – powiedział Robert Oliwa, doradca podatkowy reprezentujący spółkę.
WSA nie zgodził się z jego argumentami i oddalił skargę.
Uznał, że zawisłość sprawy przed ETS nie uniemożliwia jej merytorycznego rozstrzygnięcia. Sąd zwrócił uwagę, że jeśli ETS uzna ten przepis za niezgodny z dyrektywą, to podatnik będzie mógł dochodzić swoich praw. Pozwala na to art. 240 pkt 11 ordynacji podatkowej. W myśl tego przepisu w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli orzeczenie ETS ma wpływ na treść wydanej decyzji.
Sąd wyjaśnił także, że prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wprowadza fakultatywne przesłanki zawieszenia postępowania, z których mogą korzystać składy orzekające. Są to jednak inne zasady niż wynikające z ordynacji podatkowej.