[b] Potwierdza to interpretacja Łódzkiego Urzędu Skarbowego z 21 czerwca 2007 r. (ŁUS-III-2-443/51/ 07/MJS)[/b].

O kłopotach z ustaleniem podstawy opodatkowania przy przesuwaniu towarów z jednego kraju UE do drugiego (traktowanym jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, na postawie art. 11 ust. 1 ustawy o VAT) pisaliśmy w DF z 1 marca br. Przypomnijmy, że art. 31 ust. 5 ustawy każe w takiej sytuacji brać pod uwagę -jako podstawę opodatkowania WNT - cenę nabycia. Problem polega na tym, żenie wiadomo, co kryje się pod tym pojęciem.

Jedyną "podatkową" definicję ceny nabycia można znaleźć w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 22g ust. 3) oraz w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16g ust. 3). Wynika z niej, że ceną nabycia jest kwota należna zbywcy, powiększona m.in. o koszty: transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji itd.

Czyżby zatem przemieszczając do Polski towary np. z Niemiec (wcześniej zaimportowane np. z Chin), polski przedsiębiorca miał wliczać do podstawy opodatkowania WNT również koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia?

Zdaniem ekspertów nie zawsze, bo nie należy sięgać tu do ustaw o podatkach dochodowych, tylko poprzestać na art. 31 ust. 5 ustawy o VAT i odpowiednio stosowanych w tym wypadku ust. 2 i 3 tego samego artykułu. A z ust. 2 pkt 2 wynika, że wydatki dodatkowe (takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu oraz ubezpieczenia) wchodzą do podstawy opodatkowania tylko wtedy, gdy podatnik dokonujący WNT płaci je swojemu dostawcy. Jeśli nie, to musi je rozliczyć w inny sposób (np. gdy zamawia transport u zagranicznego spedytora, to w Polsce musi zapłacić VAT z tytułu importu usług).

O tym, że jest to prawidłowa interpretacja, przekonuje wspomniane pismo Łódzkiego Urzędu Skarbowego. "Choć koszty frachtu morskiego, transportu drogowego, opłat portowych, ubezpieczenia oraz wynagrodzenie działającego na zlecenie spółki polskiego spedytora (...) należą do kategorii kosztów dodatkowych, o których mowa w art. 31 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, to jednakże należności tych nie należy włączać do postawy opodatkowania (...) wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, gdyż nie są one pobierane od spółki przez dostawcę, lecz podmiot trzeci - spedytora" - wyjaśnił urząd.

W efekcie podatnik, który zadał pytanie łódzkiemu urzędowi, powinien był wliczyć do podstawy opodatkowania towarów przemieszczanych z Niemiec do Polski: cenę z faktury wystawionej mu przez sprzedawcę spoza Unii oraz podatki i cło zapłacone w Niemczech z tytułu importu tych towarów.

Dodajmy, że również art. 78 obecnie obowiązującej dyrektywy 2006/112/WE Rady UE każe wliczać do podstawy opodatkowania koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, tylko gdy są pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.