[b]1 stycznia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Rady UE, które nowelizuje dotychczasowe przepisy wykonawcze (tj. rozporządzenie 1777/2005), wydane jeszcze do poprzedniej dyrektywy regulującej kwestie VAT (obecnie dyrektywa 2006/112/EC). [/b]
[srodtytul]Cztery definicje[/srodtytul]
Art. 14 – 17 zawierają rozróżnienie czterech najważniejszych dla przedsiębiorców pojęć, którymi od początku tego roku zaczęła się posługiwać zmieniona dyrektywa nr 112. Mianowicie wyjaśnienie siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz stałego i zwyczajowego miejsca zamieszkania.
Za [b]siedzibę[/b] uznaje się miejsce, w którym zarejestrowana jest działalność gospodarcza, znajduje się centrala firmy, odbywają się spotkania kierownictwa lub ustalana jest strategia działalności przedsiębiorstwa.
Na to, że mamy do czynienia z siedzibą przedsiębiorcy, wskazywać też może to, że w danym miejscu przebywa i spotyka się kierownictwo firmy, przechowywane są dokumenty administracyjne i finansowe, prowadzone są główne rozliczenia bankowe albo też znajdują się zakłady produkcyjne.
Z kolei przy ustalaniu [b]stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej[/b] uwzględniać należy nie tylko skalę działalności, ale i to, czy stale obecny jest tu zarówno czynnik ludzki, jak i urządzenia techniczne. Wskazówki te powielają dotychczasowe rozstrzygnięcia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Nowością będzie konieczność weryfikacji tego miejsca.
Przepisy art. 16 i 17 wprowadzają natomiast rozróżnienie [b]stałego i zwyczajowego miejsca zamieszkania[/b]. Pierwszym jest miejsce, w którym dana osoba stale przebywa i pod którym figuruje w urzędzie skarbowym, drugim – miejsce, w którym zwykle przebywa i żyje.
[srodtytul]Ważne miejsce świadczenia[/srodtytul]
Od początku 2010 r. miejscem świadczenia usług transgranicznych świadczonych na rzecz kontrahentów będących podatnikami VAT – bez względu na to, czy mają, czy nie siedzibę na terytorium Unii Europejskiej – jest kraj siedziby usługobiorcy lub kraj, w którym ma on swojej stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
[wyimek]Za siedzibę uznaje się miejsce, w którym zarejestrowana jest działalność gospodarcza, znajduje się centrala firmy, odbywają się spotkania kierownictwa lub ustalana jest strategia działalności firmy[/wyimek]
Przedsiębiorca wykonujący tę usługę musi mieć dowody na to, że zarówno jego kontrahent spoza Wspólnoty, jak i z innego państwa członkowskiego jest podatnikiem VAT. Tym dowodem ma być jego numer VAT UE (lub inny numer o podobnym charakterze dla firm spoza Unii).
[srodtytul]Konieczne potwierdzenie[/srodtytul]
Prawdopodobnie przedsiębiorcy będą to potwierdzać za pośrednictwem systemu VIES, który jest źródłem informacji o podatnikach podatku od wartości dodanej (odpowiednika polskiego VAT), zarejestrowanych na VAT we Wspólnocie.
Problem polega jednak na tym, że tempo aktualizacji danych zawartych w VIES może się okazać niewystarczające, by z tego obowiązku się wywiązać. Chociażby dlatego że w niektórych krajach wystarczy zmiana miejsca prowadzenia działalności gospodarczej lub adresu, by firma otrzymała nowy numer VAT Unii Europejskiej.
[ramka][b][link=http://www.rp.pl/temat/418988.html]Zobacz cały poradnik[/link][/b][/ramka]
