Tak uznał dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie. Jego interpretacja (nr IP-PP2-443-81/084/BM) jest odpowiedzią na wniosek podatnika (spółki), który zastanawiał się, czy do usług turystycznych, o których mówi przepis ww. ustawy, należy zaliczyć także organizację wycieczek i wyjazdów nieobejmujących noclegów, bo trwających krócej niż 24 godziny.
Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą m.in. na odsprzedaży pracownikom wycieczek i wyjazdów, w tym wycieczek bez noclegów, które trwają krócej niż 24 godziny i obejmują transport, wyżywienie, ubezpieczenie, bilety wstępu do muzeów, galerii czy na szlaki turystyczne. Pracodawca kupuje je od kontrahentów zewnętrznych – biur turystycznych, przewoźników czy zakładów gastronomicznych. Wyjazdy są w całości finansowane z Zakładowego Fundusz Świadczeń Socjalnych (ZFŚS). Pracownicy pokrywają ich koszty tylko w części, a pieniądze przez nich zapłacone są przekazywane na konto funduszu.
Spółka chciała więc wiedzieć, czy jednodniowe wyjazdy i wycieczki są usługami turystycznymi, o których mowa w art. 119 ustawy o VAT. Ustawa nie definiuje bowiem tego rodzaju usług, stąd wątpliwości co do ich zakresu. Według podatnika usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane według tych klasyfikacji. Z wyjątkiem usług elektronicznych i turystycznych (art. 119). W efekcie usługi turystyczne należy, zdaniem podatnika, interpretować z uwzględnieniem metody wykładni językowej. Spółka uznała więc, że stosunkowo krótki czas podróży oraz brak noclegu nie pozbawia tych usług charakteru usług turystycznych. Dlatego art. 119 ustawy o VAT dotyczy także wycieczek i wyjazdów jednodniowych.
Taki wywód organ podatkowy uznał za nieprawidłowy. Dyrektor warszawskiej izby podkreślił, iż definicję usług turystycznych zawiera ustawa o takiej nazwie (DzU z 2004 r., nr 223, poz. 2268). Zgodnie z jej art. 3 pkt 1 usługami turystycznymi są usługi przewodnickie, hotelarskie oraz wszystkie inne świadczone turystom i odwiedzającym. Turystą jest zaś osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na czas nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości.
Według organu definicja ta jest zgodna z tą wprowadzoną na potrzeby VAT. Jak podkreślił dyrektor izby, art. 119 ustawy o VAT określa szczególną procedurę opodatkowania turystyki. Podstawą jest kwota marży (tj. różnicy między kwotą, jaką ma zapłacić nabywca, a ceną nabycia przez podatnika VAT) pomniejszona o podatek należny.
Odnosząc się do stanu faktycznego opisanego we wniosku, organ podatkowy uznał, że usługi świadczone przez spółkę spełniają definicję usług turystycznych zawartą w art. 119 ustawy o VAT i można do nich zastosować szczególne zasady opodatkowania.
Ponieważ jednak należność, którą ma zapłacić pracownik, nie stanowi obrotu z tytułu świadczenia usług, lecz wpływa bezpośrednio na konto funduszu socjalnego, nie może być mowy o powstaniu obowiązku podatkowego w zakresie VAT.