Zarówno w praktyce, jak i w przepisach przyjął się podział na leasing operacyjny (art. 17b ust. 1 ustawy o CIT) oraz leasing finansowy (art. 17f ust. 1 ustawy o CIT). Rozróżnienie obu rodzajów leasingu sprowadza się do tego, która ze stron amortyzuje środek trwały: w przypadku leasingu operacyjnego jest to finansujący, w przypadku leasingu finansowego – korzystający.
Od kwalifikacji umowy jako odpowiedniego rodzaju leasingu zależą skutki podatkowe. O ile jednak z amortyzacją (jej rozliczeniem) w przypadku środków trwałych nie powinno być większych problemów, o tyle pewne kłopoty mogą mieć podatnicy realizujący inwestycje w obcych środkach trwałych. W praktycznie identycznych stanach faktycznych NSA wydał bowiem w tym zakresie orzeczenia, których uzasadnienia mogą być odmiennie interpretowane.