Od decyzji, które rozstrzygają sprawę co do jej istoty, należy odróżnić postanowienia wydawane w toku postępowania podatkowego, które dotyczą poszczególnych (incydentalnych) kwestii wynikających w jego toku, lecz nie rozstrzygają o istocie sprawy, chyba że przepisy ordynacji podatkowej stanowią inaczej (art. 216 o.p.).

Przykład

Postanowieniem, które rozstrzyga sprawę co do istoty, może być postanowienie o odmowie uzupełnienia decyzji.

Zgodnie z art. 217 § 1 o.p. postanowienie powinno zawierać:

1) oznaczenie organu podatkowego;

2) datę jego wydania;

3) oznaczenie strony albo innych osób biorących udział w postępowaniu;

4) powołanie podstawy prawnej;

5) rozstrzygnięcie;

6) pouczenie, czy i w jakim trybie służy na nie zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego;

7) podpis osoby upoważnionej, z podaniem jej imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego, a jeżeli postanowienie zostało wydane w formie dokumentu elektronicznego – bezpieczny podpis elektroniczny weryfikowany za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu lub podpis potwierdzony profilem zaufanym ePUAP.

Postanowienie powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne, jeżeli służy na nie zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego oraz gdy wydane zostało na skutek zażalenia na postanowienie. Zaskarżalność danego postanowienia określają każdorazowo szczególne przepisy stanowiące podstawę dla jego wydania.

Zażalenia, na które przysługuje zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego, na podstawie art. 218 o.p. doręcza się na piśmie lub za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Oznacza to zatem, że inne postanowienia mogą być ogłaszane ustnie, bez wymogu ich doręczania. W praktyce stosowania prawa podatkowego ustne ogłaszanie postanowień w toku postępowania podatkowego powinno być jednak wyjątkiem.

Joanna Zawiejska-Rataj, Artur Podsiadły